As we speak #1

Kelly heeft op haar blog een heel fijn rubriekje ‘as we speak’.   Een soort van ‘wat houdt me op dit moment bezig, voor de nieuwsgierigen onder ons’.  En zijn we dat niet allemaal een beetje? Ze nodigde ons uit om hetzelfde te doen.

Bij deze mijn as we speak, op een stormachtige maandagavond

Lezen: Ik heb nog steeds geen enkel boek gelezen dit jaar. Schandalig, ik weet het, Daar gaat mijn goed voornemen. Maar heel eerlijk, ik mis het momenteel ook niet. Wel ben ik de afgelopen maanden een aantal blogs gaan volgen. Ik lees de berichten meestal op het veel te kleine scherm van mijn telefoon met minimaal twee kinderen aan mijn rok. Niet ideaal, maar kom, het lukt.

Op de sukkel met: Slapen. Oftewel slaaptekort. Oftewel een te vol hoofd dat ook ’s nachts nog op volle toeren draait. Zijn het niet de kinderen die me wakker houden, dan doe ik het zelf wel. Ik heb zo’n fases al vaker gehad. Het is iets met onstuimig enthousiasme en teveel adrenaline. Want voor iemand zich zorgen gaat maken, ik lig niet wakker omdat ik pieker over bepaalde zaken, maar omdat ik overloop van de ideeën en de dromen waar ik nu – en wel liefst meteen – iets mee wil doen. Tot dat ik die zaken allemaal wat op een rijtje gekregen heb, loop ik met nog grotere wallen dan anders rond…

Eten: Ons voornemen om iedere week minstens 1 nieuw ingrediënt te testen, lukt aardig. Het ene is al wat succesvoller dan het andere (echt, tempeh, niet aan mij besteed) maar veel dingen komen nu regelmatig in ons menu terug. Onze jongste twee telgen verorberen monkey platters in plaats van een boterham met choco als middagmaal. En voor de rest is het hier nog steeds heel vaak stoemp dat de klok slaat. Niet dat ik dat erg vind trouwens, ook met stamppot heb je mogelijkheden genoeg.

Geobsedeerd door: Het spreekwoordelijke ‘gat in de markt’. Talloze schriftjes heb ik al vol gekrabbeld met mogelijke ideeën, Ideeën die dan een paar dagen later doorstreept worden omdat ze toch niet origineel genoeg blijken te zijn. Maar we houden vol. Op een dag gaat er boven mijn hoofd een gigantische gloeilamp branden en krijg ik hét idee van de eeuw. Dan laat ik het jullie meteen weten, want wie mij kent, weet dat ik niet lang kan zwijgen.

Genieten van: Mijn kinderen. Van alle vier uiteraard, maar de laatste weken maakt onze tweeling zo’n sprongen dat ik bijna niet meer kan volgen. Het is nu echt genieten om te zien hoe ze beginnen praten, hoe ze echt goed samen spelen met Grote Broer en Zus. Met elkaar, dat is nog een ander paar mouwen, maar dat komt nog wel. Het is keihard genieten dat het zorgende aspect steeds kleiner wordt, maar dat we gewoon leuke dingen kunnen doen samen.

Hebben jullie ook zin om jullie as we speak te delen? Ik ben er in ieder geval erg benieuwd naar!

Weekmenu 14/52 mét recept

Na het al een paar keer beloofd te hebben, waag ik me nu toch aan een eerste receptje bij mijn weekmenu.

Maandag: Tortillas met falafel

Dinsdag: Verse ravioli met pestosaus

Woensdag: Aardappelen, erwtjes en schnitzel

Donderdag: Spaanse omelet met een salade

Vrijdag: Ovenschotel met bloemkool, aardappelen en gehakt

Zaterdag: Chili con carne met rijst

Zondag: Pasen –> bij Opa en Oma eitjes zoeken en dan daar broodjes en soep mee eten

Maar goed, de falafel van deze avond dus.

Het was al uit mijn studententijd geleden dat ik nog falafel gegeten had. Je kent dat wel, tussen een pita met veel te veel knoflooksaus.

Hoe ik het de vorige keer maakte?

Ik vond in de supermarkt een pakje falafel-mix.  Niets meer en niets minder dan een pakje poeder waar je water aan toevoegt. Daarna rol je er kleine balletjes van en die bak je goudbruin in een anti-kleefpan. Je kunt ze trouwens ook frituren,  maar dan leek me bakken in olijfolie net iets gezonder.

De tortilla warm je op in een pan. Daarna beleg je die met geraspte worteltjes, blokjes feta, gebakken paprika en uitjes. Vervolgens verdeel je er de falafel op, desgewenst  met yoghurtdressing of looksaus er over. Als finishing touch bestrooide ik alles met chia zaadjes.

Oprollen en klaar!

Of het nu erg gezond was, laat ik in het midden, maar het smaakte heerlijk.

Vonden de kinderen het lekker?  Een beetje.  De geraspte worteltjes had ik voor hen vervangen door een groentesaus van tomaat, wortels en paprika. Ze moesten even wennen aan de smaak van de falafel, maar hebben het uiteindelijk wel opgegeten.

Hebben jullie nog andere recepten met falafel?

Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt…

“Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt..!”

Zo werd ik deze morgen aangesproken op de parking van de supermarkt door een nog relatief kersverse tweelingmama, Worstelend met een te klein winkelwagentje voor 2 maxi-cosi’s waarin de krijsende tweeling duidelijk te kennen gaf ze het er niet mee eens waren. Met wallen onder haar ogen en een rode blos van spanning en vermoeidheid.

Het enige wat ik kon zeggen is dat het effectief beter wordt, maar dat het niet voor de eerste maanden zou zijn…

Want echt, tweelingbaby’s zijn – naast fantastisch, schitterend en wonderbaarlijk – vooral erg hard werken. Twee baby’s tegelijk betekent zoveel meer dan dubbel werk, echt waar. Het is constant keuzes moeten maken: wie troost ik het eerst, met wie knuffel ik eerst, naar welk kamertje loop ik eerst als ze ’s nachts huilen. Hartverscheurend, zo midden in de nacht.

En uiteraard, je wordt er heel snel handig in. Al na een dag kun je ze tegelijk voeden, samen de trap af dragen en samen knuffelen. Maar toch, het blijft anders dan wanneer er maar een hummeltje is.

   

Hier op de foto’s respectievelijk 1 dag, 1 week en 10 dagen oud

Je moet nummer 1 ’s nachts wakker maken als nummer 2 een voeding vraagt en omgekeerd. Dan blijven ze in hetzelfde ritme. Is dit leuk voor hen? Nee, maar het is niet vol te houden anders. In het begin lukte het niet meteen en toen zat ik 48 u lang om het anderhalf uur een flesje te geven. Op het einde wist ik van voor niet meer dat ik vanachter nog leefde. Maar, zoals met alles in het leven, net op het moment dat je denkt dat je niet meer kunt, dat je echt op je tandvlees zit, dan gaat het plots beter.

En ja, ze dronken hun flesjes vaak alleen, ondersteund door een tetradoek. Buitenstaanders vonden dat zielig. Ik kan je verzekeren, het is nog zieliger om een van beiden een half uur te laten krijsen omdat je eerst broer of zus aan het voeden bent. Only twinparents know...

Maar hoe wij de eerste maanden zijn doorgekomen? Gewoon, verstand op nul en blijven gaan. Heel de wereld moest om ons gezin draaien. Wie er in wilde meedraaien, was welkom. Wie dat niet zag zitten, die kon vertrekken. Sympathiek was het niet, maar een mens moet iets, zo met geen slaap en 4 kleine kinderen…

 Boodschappen met z’n vieren doe je zo 🙂

Maar kijk, na de mijlpaal van 1 jaar merkten we dat alles makkelijker werd. Het ‘zorgen voor’ werd iets minder en we konden steeds meer genieten. Niet dat we dat die eerste 12 maanden niet gedaan hebben, maar het was zo druk dat de tijd door onze vingers glipte…  Ze leerden stappen, ontwikkelden zich net als de andere kinderen en zochten interactie met grote broer en zus.

En ondertussen zijn ze 2 geworden.  We genieten, van hun drukte, van hun herrie, van hun ontwapenende verwondering over doodgewone dingen. Want dat is dan weer het voordeel: je hebt meer dan dubbel zoveel werk, maar ook meer dan dubbel zoveel plezier!

Dus lieve onbekende mama van deze morgen:  Het komt allemaal goed. Over een paar jaar kun je lachen om de foto’s van die eerste maanden waarop je er als een zombie uitziet. Je zult misschien zelfs met een tikje weemoed terugdenken aan die nachtelijke overlevingstochten om ze toch maar allebei gevoed, verschoond en in slaap te krijgen, elke keer weer.

Probeer in alle hectiek toch te genieten, neem heel veel foto’s, want je vergeet zo snel. Roep op tijd om hulp als het te veel wordt en voor de rest: verstand op nul en gaan.

Zijn er nog tweeling-/meerlingmama’s die hun “overlevingstips” willen delen?

Bloglovin’

Jaja, een nieuwe site en dus ook een nieuwe mogelijkheid om mij te volgen via Bloglovin’.   Door op de knop hiernaast te klikken, hoef je geen enkele post meer te missen!

<a href=”http://www.bloglovin.com/blog/13892199/?claim=32wwk22gsgv”>Follow my blog with Bloglovin</a>

Iedere dag Knutseldag #1

Lente.

Woensdagmiddag, regen, wind… Kortom, de plannen om buiten te picknicken en in de zandbak te spelen moesten opgeborgen worden.

Wat we dan wel deden?   Stempelen met Duplo.

Eenvoudig, amper voorbereidingstijd en goed voor toch een uurtje schildersplezier.

Ik voorzag vingerverf in de drie hoofdkleuren rood, geel en blauw en per kleur twee blokjes.

 

Eerst liet ik de kinderen experimenteren. Kind 1 begon al snel een trap en een glijbaan te stempelen, Kind 2 plaatste alles bij elkaar en kreeg zo een vrolijk en kleurrijk geheel. Daarna maakte ik zelf een paar voorbeelden. Ik stempelde een robot en een huis.  Kind 1 vond het leuk om die na te stempelen, Kind 2 vond er niets aan en deed gewoon haar eigen zin.

. 

Toen ze uitgestempeld waren, hebben we alles opgehangen aan de keukenkasten. Hun eigen expositieruimte, zeg maar.

Tussendoor haalde ik er ook nog de laptop bij en toonde hen afbeeldingen van schilderijen van Piet Mondriaan. Ik ben er nog niet goed uit wie dit onderdeel het leukst vond, de kinderen of ikzelf. In ieder geval kon Kind 2 vanavond wel zeggen dat ze schilderijen gemaakt had zoals “den Piet”, dus er is toch iets blijven hangen. 😉