Ontspannen

De vierde – en laatste – week van de #boostyourpositivity challenge al weer. Dit keer met als thema “destress”.    Ontspannen en ontstressen dus.

Hmm.

Stress? Dat heb ik zelden. Ik had heel erge stress toen ongeveer een jaar geleden de Wederhelft  heel even zonder werk kwam te zitten. En oh ja, ik stress wel als ik bagage moet inpakken voor een vakantie. Maar voor de rest heb ik mijn zenuwen behoorlijk onder controle.

Nuchter en rationeel nadenken, dat is zowat de enige tip die ik hierbij kan geven.

Ontspannen daarentegen, een complex onderwerp.

Onze ontspanningswijzen zijn in de loop der jaren behoorlijk veranderd.

Toen de Wederhelft en ik elkaar net ontmoetten, brachten we de schaarse tijd die we samen hadden door in een kroeg in Eindhoven of in een restaurant in Brussel, respectievelijk zijn en mijn woonplaats op dat moment. De ochtend er op konden we, met een al dat niet zware kater, gewoon in bed blijven liggen. Heerlijk.

Een paar maanden later begonnen we aan wat ze noemen “het grote samenwoon-avontuur”. Op stap gaan, dat deden we nog amper. Moe van al het verbouwen en blut, eveneens door al het verbouwen, stond ontspannen gelijk aan “met lekkere hapjes en een pintje voor de tv hangen”.  Meer hoefde dat niet te zijn. Vrienden kwamen op bezoek, wij gingen eens naar de film, maar de tendens was in ieder geval dat alles een stuk rustiger werd.

En toen, ja toen kwamen de kinderen, alle vier. Ontspannen is plots een vage herinnering uit het verleden. Want laat ons een kat een kat noemen, 4 kinderen in huis, dat is werken. Leuk werken, dat wel, maar toch werken. In de afgelopen 4,5 jaar zijn er zich dan ook twee soorten van ontspannen gaan ontwikkelen: met en zonder kroost.

Ontspannen met de kinderen, dat is niet zo moeilijk. Het huizenhoge cliché “als de kinderen blij zijn, dan zijn wij dat ook”, klopt hier als een bus. Onze top 3 van gezamenlijke ontspanningsmogelijkheden:

1/ Het Kabouterbos in Kasterlee.

Heerlijk om te wandelen, lekker rustig en de kinderen kunnen er gigantisch in de bomen klimmen. Op het einde van de wandeling kunnen ze op een grote zandvlakte ravotten en ondertussen zitten wij op een bankje de tussendoortjes uit te delen.

Ontspanningsfactor ***** , wegens amper wegloopgevaar, geschikt voor iedere leeftijd en leuk in elk seizoen.

2/ Het zwembad in Beerse.

Plonsbadje voorzien van twee glijbaantjes, sproeiers, een heleboel schepjes en emmertjes om mee te spelen. Kortom, ideaal voor onze kinderen.

Ontspanningsfactor ****. Het watermoment an sich is super ontspannend, hoewel we steeds alert moeten blijven. Je weet wel, kleine kinders, niet kunnen zwemmen en water en zo. Echter het achteraf aankleden in een veel te klein hokje, het zeulen met kleren van 6 man en vooral de erg koude omgevingstemperatuur zorgen ervoor dat het ontspannen gevoel van in het water snel weer vergeten is. Maar kom, de kinderen genieten zich een pukkel – zoals mijn schoonmoeder het zou zeggen – , dus we blijven volhouden.

3/ De speeltuin.

Of het nu de  twee klimtoestelletjes bij ons in het dorp zijn, de gigantische speeltuin van het Netepark in Herentals of het Stadspark in Turnhout, succes is altijd gegarandeerd. De kinderen kunnen naar hartenlust spelen. Doordat ze met z’n vieren zijn, is er ook altijd iemand om mee op de wip of de evenwichtsbalk te gaan.

Ontspanningsfactor ***. Buiten zijn, is voor ons sowieso ontspannend. Feit blijft wel dat je in een speeltuin al heel snel het overzicht verliest. Zo betrap ik me er op dat ik de hele middag tot vier tel, elke keer opnieuw, om zeker te zijn dat ik er niet één mis. Is een speeltuin dan ontspannend? Ja toch wel, mits de nodige waakzaamheid.

Ontspannen zonder kinderen? Het kan, maar het zal toch nooit meer zoals vroeger worden.  Want zelfs al zijn ze er niet bij, dan nog zijn ze constant in mijn gedachten. Volledig ongegeneerd ontspannen met een blik op oneindig en een hersenactiviteit van niets, dat lukt niet meer. Hoe ontspannen we dan wel zonder kinderen?

1/ In bad met veel schuim.

Af en toe stuurt de Wederhelft mij naar de badkamer. Dan weet ik dat ik gerust een uur in heet water kan liggen dobberen tot mijn handen helemaal verrimpeld zijn. Glaasje wijn erbij en je hebt mijn ideale ontspan-jezelf-setting. Ondertussen hebben de kinderen de tijd van hun leven, want met Papa mag alles net iets zotter en onstuimiger dan met Mama.

2/ Samen met de Wederhelft genieten van een stokbroodje met kaas, tapenade en andere heerlijkheden. Een beetje feest. Het ideale moment om bij te praten zonder 20 keer onderbroken te worden. Waarover we dan praten? Over van alles en nog wat. Ook over de kinderen natuurlijk. Soms praten we ook helemaal niet.  Dan gaat het van smak-njam-knuffel-gaap-njomnjom

3/ Uitslapen. Zoals jullie wellicht al eens gelezen hebben, hebben we niet zo’n enthousiaste slapers. In de praktijk betekent dit dat we uiterlijk om 6u ’s morgens opstaan. Op zaterdag mag ik tot 8u uitslapen, op zondag is het de beurt aan de Wederhelft. 8u lijkt niet echt laat, maar het maakt zo’n groot verschil uit als je rustig kunt wakker worden en beneden komt als de eerste ronde luiers weggewerkt is en de tafel al gedekt staat.

Ontspannen.. Zo broodnodig. Altijd met de kinderen in het achterhoofd, nooit meer zo ongecompliceerd als vroeger, maar zeker nog net zo hard genieten 🙂

Hoera! Weekend!

Ik hou van het weekend. De kinderen moeten niet naar school, de Wederhelft hoeft (normaalgezien) niet te werken. Hoewel uitslapen en rustig uitgebreid ontbijten de afgelopen 4,5 jaar niet meer aan de orde was, is het toch genieten. Alles kan en niets moet.

Toen we pas kinderen hadden, hadden we soms moeite met doseren. Dan kwam er op vrijdagavond iemand langs, gingen we op zaterdag naar een verjaardagsfeestje en op zondag bij familie op bezoek.  Dat bleek niet te werken in ons gezin. De Wederhelft en ik hadden het gevoel toch aan hetzelfde tempo van doordeweeks te leven in het weekend en de kinderen gaven aan meer nood aan rust te hebben.

Sindsdien houden we er ons aan 1 dag per weekend vrij te houden. Dan blijven we in en om huis met ons gezin. Nu de kinderen wat ouder zijn, kan die dag al ingevuld worden met een uitstap naar de speeltuin of het bos, maar spannender dan dat wordt het niet. Uiteraard slaan we op die manier soms feestjes over of moeten we keuzes maken tussen twee activiteiten die we eigenlijk toch allebei wel leuk vinden. Het doet ons in ieder geval wel bewust nadenken over hoe we onze tijd invullen.

Af en toe benijd ik wel eens de gezinnen met kinderen die zich overal thuisvoelen, meteen vriendjes maken en zonder probleem in een vreemd bed een dutje doen. En vooral: die dan de volgende ochtend een uurtje langer slapen om de drukke dag te compenseren. Bij die van ons werkt dat niet. Maar ach, ooit worden ze groter en komen de drukkere sociale tijden vanzelf weer terug. Dan zullen we misschien nog eens met weemoed terugdenken aan onze rustige weekends van nu! 🙂

“Just gepast”

“Just gepast”

Ze zeggen altijd dat je met het verstrijken van de jaren meer op je ouders gaat lijken. Zo heb ik de slechte ogen en de dikke kuiten van mijn moeder geërfd, maar gelukkig werd ik ook gezegend met haar weelderige boezem. Dat compenseert dan weer. Hoera!

Maar wat ik nog overgenomen heb? De lijfspreuk van mijn ouders: “Just gepast”.

Als er eens iets tegenslaat, dan zal het wel goedkomen, ‘just gepast’.  Moet er iets gedaan worden? Dat komt wel in orde, ‘just gepast’.

Hoe ‘just gepast’ sommige dingen in ons leven zijn?  Neem nu onze bevallingen… of toch in ieder geval het tijdstip ervan.

Tijdens de eerste zwangerschap ging ik er nog van uit dat ik gewoon op 40 weken zou bevallen.  Een paar weken eerder, op 37 weken en 5 dagen om precies te zijn, kwamen mijn ouders voor een weekend logeren. Gewoon, voor de gezelligheid en om de dochter nog een keer hoogzwanger te zien.  En ja hoor, net dan werd Kind 1 geboren. Precies of hij voelde dat er dan meteen kraamvisite zou zijn die anders een week op zich zou moeten laten wachten.

Hetzelfde verhaal bij de tweede zwangerschap. Hoewel we een noodoplossing hadden voor het geval de bevalling  ‘s nachts zou beginnen – wederom de superonthaalmoeder die stand-by bleef – besloot Kind 2 zich aan te dienen net dat ene weekend dat mijn ouders hier logeerden. Ik was 38 weken en 5 dagen zwanger.

Bij de derde zwangerschap vulde mijn moeder al in augustus zelf de kalender in.  “Wij komen van 10 tot 12 februari. Dan ben je ongeveer 37 weken, dat zal wel goed zijn.”  En ja hoor, op 12 februari, na exact 37 weken zwangerschap, zagen ook Kind 3 en 4 het levenslicht, terwijl Kind 1 en 2 thuis in hun eigen bedje konden blijven slapen in het gezelschap van Mé.

Toeval of niet? Het was in ieder geval ‘just gepast’!

Trouwens, dat ‘just gepast’is niet zo moeilijk hoor. Het gaat om positief ingesteld zijn, oplossingen zien in plaats van moeilijkheden en gewoon nuchter nadenken. Iedereen zou  het eens moeten proberen 🙂

In balans?

Toen we in een nog niet zo ver verleden nog geen kinderen hadden, begreep ik al het gedoe rond parttime werken, ouderschapsverlof opnemen en ‘de carrière op een laag pitje zetten’ niet.

Bij de komst van Kind 1 bleef ik dan ook ruim fulltime werken, zij het met iets minder flexibiliteit en ongebreideld enthousiasme dan voordien, daar moet ik eerlijk in zijn. We vonden een schat van een onthaalmoeder en hadden het geluk dat Kind 1 blaakte van gezondheid waardoor het vinden van noodoplossingen nooit nodig was.

Hetzelfde verhaal na de geboorte van Kind 2.   Ik bleef fulltime aan de slag, schipperde tussen het zijn van carrièrevrouw, perfecte moeder en ideale partner.   Sommige dagen slaagde ik daar met glans in, vooral dan dankzij de superonthaalmoeder, de immer behulpzame poetsvrouw en de Wederhelft, die zich ontpopte tot de ideale ‘nieuwe man’.    We werden kampioenen in plannen, regelen en vooruit denken, soms tot ergernis van familie en vrienden die echt nog niet wisten op welke zondag over 4 maanden ze wilden langskomen..  Maar voor ons werkte het.

Het werkte zelfs zo goed, dat terwijl we zwanger werden van wat we toen nog dachten alleen Kind 3, ik intern solliciteerde voor een betere – lees drukkere, met meer uitdaging en verantwoordelijkheid – functie.     Want ja, wij konden dat wel geregeld krijgen.

Toen bleek dat het om Kind 3 en 4 ging, moesten we alles  herbekijken.  Intern solliciteren? Nee, ik trok de kandidatuur in.  Daar waar de Wederhelft schouderklopjes en felicitaties kreeg – goed gedaan kerel, een echte man jij!-   werd er langs mijn kant nogal lauwtjes gereageerd.  De vervelende doch terechte vragen kwamen: “Hoe ga je dat doen? Wat als ze ziek zijn? Wat als er een vroeggeboorte is en er speciale medische zorg nodig is?”   Kortom, alle dingen die je als pas zwangere hormonenbom graag hoort. Niet.

De bom barstte toen ik op 26 weken zwangerschap op bevel van de gynaecoloog moest stoppen met werken.  Ik paste echt letterlijk niet meer achter het stuur van de auto, kon bijna rollend naar mijn klanten.   Hilarisch en triest tegelijk was het telefoontje van mijn leidinggevende op 31december om 16u. Niet om mij alvast een gelukkig nieuwjaar toe te wensen en te informeren hoe het met me ging, maar om te vragen of ik misschien toch nog  budgetten en cijfermateriaal kon doornemen en verwerken. En of ik dan meteen ook nog een aantal klanten kon bellen. En oh ja, een mailinglijst voor de klantendagen kon opstellen.  Ook hier bleek de Wederhelft de doortastende van de twee – ja, er zit een duidelijke lijn in onze relatie – en die brak het gesprek af met een vlotte ‘Mijn vrouw moet rusten en de gourmet moet bij de slager gehaald worden. Houdoe.’

Op dat moment hebben we de klik gemaakt.  Een fulltime, dat zou niet werken, want het was toch steeds drukker dan alleen 9 to 5. We zouden voor een 4/5^de gaan. Schoorvoetend legde ik het voor op kantoor. Er zou over nagedacht worden. En denken, dat deden ze.. en bleven ze doen…  Wat volgde was volledige radiostilte. Ondertussen werd de tweeling geboren en kwam het moment om weer aan de slag te gaan dichterbij, uitgerekend op de eerste schooldag van Kind 1.  Genoeg om ondergetekende –nog vol zwangerschapshormonen en met een chronisch slaaptekort- tilt te doen slaan.

En toen kwam daar de oplossing:  “Het ouderschapsverlof” .   Het klonk plots o zo aantrekkelijk en noodzakelijk.  Want naast het emotionele aspect, kwam ook de rationele kant naar boven. Met 4 maand ouderschapsverlof kon ik de grote vakantie overbruggen, dat bespaarde ons meteen het budget voor een fulltime opvang voor 4 kinderen – een kapitaal dus –     Ik spaar jullie alle details, maar het bleek een absolute no go voor mijn werkgever.  Ik was niet flexibel, ongemotiveerd en absoluut niet aan het meezoeken naar een oplossing voor een probleem dat ik zelf gecreëerd had.

En toen?  Toen besloot ik dat het genoeg geweest was. Mijn kinderen bestempelen als een ‘probleem dat ik zelf gecreëerd had’, was de druppel. Ik diende mijn ontslag in op voorwaarde dat het ouderschapsverlof eerst opgenomen kon worden.  Per aangetekende zending werd er gereageerd en dat was het einde van wat initieel een erg prettige samenwerking was.

Het was geen makkelijke beslissing.  Rationeel gezien absoluut de beste beslissing voor ons gezin, zowel organisatorisch als financieel.  Emotioneel ook, het zou voor rust zorgen. Geen gejaag ’s ochtends, geen gepuzzel bij vakantie, ziekte of weekendwerk.

Maar mijn werk was zo leuk, ik had toffe klanten, was echt heel goed in wat ik deed, ik haalde er voldoening uit.  Er zijn tranen gevloeid, veel tranen. Er is stress geweest bij het bekijken van onze financiele situatie. Er is twijfel geweest. Maar toen de brief de deur uit was, viel er zo’n last van onze schouders. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. We konden weer ademhalen, Kind 1 kon rustig op school starten zonder meteen in de BSO gedropt te worden, Kind 2, 3 en 4 genoten van het thuis zijn zonder iets te moeten en de Wederhelft kon zich eindelijk weer volledig focussen op zijn werk.

En zo ga je dus niet alleen van 0 naar 4 kinderen op 2,5 jaar tijd, maar ga je ook van carrièrevrouw (je weet wel, die met liefst een lange titel op het visitekaartje) naar thuisblijfmama.     Ik kan je verzekeren, ik heb nog nooit zo hard gewerkt als nu,  mijn onderhandelings- en leidinggevende capaciteiten worden tot het uiterste getest en ik kan je alle kneepjes van het multitasken bijbrengen.

Maar het allerbelangrijkste: ik heb nog nooit zoveel voldoening en waardering gehad voor mijn werk als nu.  En daar doen we het voor. Dan maar geen kaartje met een klinkende titel 🙂