Knuffel eens een koe met Campina

Boerderijdag. De laatste dag van mei begon nochtans wat aarzelend. Bewolkt, regenachtig, winderig. Toch stonden de vier kinderen deze morgen al vol ongeduld naast ons bed rond te springen. Hadden ze gekund, ze zaten om 7 uur al aangekleed en wel in de auto.

Waarom?  Omdat we naar de Campina Boerderijdag gingen!

Vandaag zetten drie Campina-boerderijen hun deuren open voor het grote publiek. Op die manier krijgt iedereen de mogelijkheid om een kijkje te nemen in een “echte” boerderij. Want heel eerlijk, weten jullie hoe het er aan toe gaat in een melkveebedrijf? Wij in ieder geval niet.

We kozen voor de boerderij van de familie Versteynen in Poppel.

Eenmaal aangekomen werden we vlot onthaald en van alle nodige informatie voorzien. Er waren verschillende mogelijkheden: je kon tijdens een geleid bezoek de boerderij bezoeken, er was de optie om een fietstocht tussen de velden te maken en je kon vrij rondlopen en deelnemen aan allerlei activiteiten, voornamelijk op kinderen gericht.

Wij kozen voor deze laatste mogelijkheid, alhoewel een rondleiding door de boerderij ons ook erg interessant leek. We houden dit voor volgend jaar, als de kinderen weer wat ouder zijn.

We startten ons bezoek meteen met een hoogtepunt. Knuffelen met ‘ons Agnes’, een koe met een ongelofelijk hoge aaibaarheidsfactor. De kinderen waren laaiend enthousiast maar tegelijk ook wel geïntimideerd door de grootte van zo’n dier. Je kunt trouwens altijd een afspraak maken voor een sessie koeknuffelen. Meer info.

Het aaien van Agnes was een ding, het mogen zitten op een tractor (“mama, da’s toch wel een echt echte he?”), was, vooral voor onze jongens, zo mogelijk nog straffer.

Zo verliep eigenlijk ook de rest van de ochtend. De kinderen liepen luid gillend van enthousiasme van de ene activiteit naar de andere. We waren er van 10u tot 13u en raakten maar niet uitgekeken. Een springkasteel, een koeienrace, een partijtje boerengolf, fruit vangen en een koe melken…Ondanks het feit dat er tijdens het ochtendprogramma al ruim 500 bezoekers waren, kregen we nooit het gevoel dat het druk was. Heerlijk!

Van al het spelen, werden we hongerig. We proefden de nieuwste smaken yoghurt (njam, die met perziken!) en daarna mochten we in de Campina-bar een drankje halen. Het was jaren geleden dat ik nog Cécémel gedronken had, maar wat is dat toch lekker! De kinderen gingen helemaal uit hun dak met de Fristi, iets wat ze thuis alleen maar mogen drinken als er een feestje is. Maar he, Boerderijdag was ook wel een feest voor ons!

Toen het begon te regenen, schuilden we onder een grote tent, waar Kind 2 een prinses werd en we 4 koeien versierden met decopatch. De koeien staan ondertussen op de nachtkastjes van elk kind te pronken, als herinnering aan vandaag.

 

Kortom, het was een super evenement.  Niet alleen zat alles goed in elkaar, het waren vaak ook de kleine dingen die het verschil voor ons maakten. Zo stond er op iedere picknicktafel een grote mand vers fruit. We genoten!

De Boerderijdag is een aanrader voor iedereen met én zonder kinderen. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij, misschien met de fiets, maar zeker ook om de rondleiding in de boerderij te kunnen volgen!

Tot slot mag ik nog iemand blij maken met een gevulde koeltas van Campina. Wat moet je doen?  Like onze Facebookpagina en laat me weten wat jouw favoriete zuivelproduct is. De winnaar wordt bekend gemaakt op woensdag 3 juni om 20u00. Succes!

Thank God It’s Friday. Of zo.

Vrijdag, de dag net voor het weekend, de laatste dag van de werkweek. De dag om plannen te maken, lekkers in huis te halen om ‘s avonds bij de tv weg te snoepen en rustig aan uit te bollen.

Ok. Dat is de theorie.

In de praktijk was vandaag niet echt een topper te noemen. Je kunt zo van die dagen hebben.  Maar gelukkig niet al te vaak.

Het begon deze ochtend al. De Wederhelft kon iets later vertrekken dus ik bleef ook net wat langer aan de ontbijttafel hangen dan slim was. Uiteindelijk vertrokken we te laat naar school en kwamen dus na het belsignaal aan. Kind 1 blijkt net zoals ikzelf een hekel te hebben aan te laat komen en wees me dan ook meteen terecht. Luid riep hij naar zijn juf dat mama te traag geweest was. Hij had volledig gelijk trouwens.

Onderweg naar huis viel de ketting van de bakfiets. Ondertussen al de vierde keer in een paar weken tijd, dus tijd voor een check-up bij de fietsenmaker binnenkort. Ik slaagde er wonderwel in de ketting zelf op te leggen. Schouderklopje voor mij. Uiteraard zat ik helemaal onder het smeer. Dat was niet zo erg, ware het niet dat ik dit al vergeten was toen ik thuiskwam en dus door mijn oog wreef met een besmeurde vinger. Niet voor herhaling vatbaar. Echt. Prikken dat dat doet.

Terwijl ik lenzen inwisselde voor bril hoorde ik gegil uit de woonkamer. Kind 3 en 4 besloten dat vandaag een geschikte dag was om mekaar het licht in de ogen niet te gunnen en lagen rollend over de grond te vechten om een letterkoekje dat ze eerder die ochtend uit de boekentas van Grote Zus ontfutseld hadden.

Nadat de gemoederen bedaard waren, lees: het koekje verdween op miraculeuze wijze in mijn broekzak, keerde de rust weer. Ik begon een spoorbaan te bouwen om voor de nodige afleiding te zorgen. Het begon goed. Ze hielpen samen actief mee. Totdat het spoor klaar was en ze konden spelen. Uiteraard wilden ze allebei de oranje racewagen en de blauwe kiepauto (Rob en Koos, voor de kenners). Én ze wilden allebei net op hetzelfde stukje spelen, ondanks het feit dat er ruim 2 meter spoor lag. Ellende.

We verhuisden naar de veranda. Kind 3 begon te spelen met de garage en ging zo op in het spel dat hij uitgleed en klem raakte tussen de tafel en het raam. Terwijl ik hem troostte, knalde Kind 4 tegen de buitendeur, omdat ze dacht dat die open stond. Twee wenende peuters, die op den duur meer over hun toeren waren omdat ik ze allebei tegelijk troostte dan omwille van het feit dat ze pijn hadden.

Tijd voor een appel. Discussie over wie nu welk Bumba-bordje mocht hebben. Dat het twee exact dezelfde zijn, was even van ondergeschikt belang.

Het was 11 uur en tijd voor een dutje. Hoera! Kind 3 ging meteen naar bed en na het maken van een puzzel werd het stil in de kamer. Kind 4 schreeuwde echter de boel bijeen om “Maya”.  Nu hebben we niets van Maya de Bij in huis. Tenminste, dat dacht ik. Na een drietal keer in haar kamer geweest te zijn, nam ik ze terug mee naar beneden. Meteen liep ze naar haar zeteltje, tilde het kussen op en toverde een mini Mayafiguurtje te voorschijn. Later bleek dat ze die eens van Kind 2 gekregen had, van op een verjaardagsfeestje. Helemaal tevreden en met een blik van “als ik het ook niet allemaal zelf doe moeder”, stapte ze de trap op en ging zonder morren in bed liggen.

Ondertussen fietste ik vlug op en neer naar de buurtwinkel om appels te halen. Ik kwam thuis met van alles, behalve appels natuurlijk. Beweging is goed en de appels noodzakelijk, dus ik fietste nog eens terug.

De rest van de middag verliep daarna vrij vlekkeloos. De tweeling stelde zich wat aardiger op tegenover elkaar en behalve een paar doorsnee ruzietjes over een speelgoedje of een duw, was alles goed.

Om half vier vertrokken we naar school om de oudste twee op te halen. Zoals gewoonlijk gingen Kind 3 en 4 mee om Kind 1 op te halen. Daarna gaan de jongens op het schoolplein spelen en gaan wij, de meisjes, Kind 2 ophalen.  Zo ook vandaag.  Met als enige verschil dat toen ik weer op de speelplaats kwam, er een papa op me afstapte met Kind 3 aan de hand. “Was jij een kindje aan het zoeken?”  “Euhm, ja, inderdaad”, mompelde ik. “Gelukkig hadden we hem gezien, hij was de poort uit gelopen en wou de straat oversteken”.

Awtsch. Er verscheen acuut een grote neonreclame boven mijn hoofd met daar op “Slechte Moeder”! Het is al erg dat hij kon weglopen omdat ik niet snel genoeg terug was van het klasje, maar het is zo mogelijk nog schaamtelijker dat ik niet eens doorhad dat hij weg was. In ieder geval, vanaf volgende week is het weer van handje geven aan mama in plaats van op de glijbaan te klimmen. En hoera voor de betrokken ouders aan de schoolpoort, die nog ingrijpen als ze iets zien in plaats van gewoon door te lopen!

Thuisgekomen was het een gewone vrijdagse avondspits. Net iets stroever dan de rest van de week wegens vermoeide kinderen. Kind 2 stootte nog haar teen, Kind 3 raakte klem tussen zetel en vensterbank bij het verstoppertje spelen, Kind 1 was kwaad omdat de spoorbaan niet de vorm had die hij wilde en Kind 4 wou niet helpen met opruimen. Niets nieuws onder de zon dus.

En dan, als ze op bed liggen, dan heb je zo’n Wederhelft die zegt: “Maar keppe toch, ga lekker uitgebreid in bad liggen, ik breng je een kopje thee en een pakje Oreo koekjes”.

En dan, dan weet je dat al die onbenulligheden van vandaag eigenlijk niets voorstelden! 🙂

Je hebt praten en praten… en ik geef een boek weg!

Toen ik zwanger was Kind 3 en 4 las ik zoveel mogelijk over het onderwerp meerlingen. In veel artikels kwam naar voor dat een tweeling minder snel begint te praten. Ze zouden niet zo snel de behoefte hebben om zich voor ons verstaanbaar uit te drukken, omdat ze altijd een broer of zus hebben die hen perfect begrijpt. Ik vond dat een nogal flauw excuus van meerlingouders om te verdoezelen dat hun kinderen op taalvlak minder snel ontwikkelden. Ik weet het, ik heb nogal de neiging om te denken dat ik het beter weet – we werken er aan. 

Ondertussen is onze tweeling 2 jaar en 3 maanden en ik moet toegeven, ze beantwoorden volledig aan het beeld dat geschetst werd in de artikels. Ze vertellen de meest fantastische verhalen, hebben allerlei vragen en weten perfect wat ze willen, maar behalve hun andere helft, begrijpt niemand er ook maar iets van. Het levert vaak hilarische, maar ook frustrerende momenten op. Als je niet meteen begrijpt wat ze bedoelen, herhalen ze net hetzelfde als eerst, alleen dan nog net iets luider.

Maar toch, sinds een week, beginnen ze eindelijk verstaanbaar in zinnen te praten. Een aantal maanden geleden, toen we zaten te wachten op de eerste woordjes, bij voorkeur ‘papa, ‘mama’ of in het slechtste geval ‘Bumba’, verraste Kind 3 ons door voor “kaas” als eerste woord te kiezen. Dat was ongetwijfeld zijn Nederlandse kant die zich manifesteerde. Ook zijn eerste zin was vrij onverwacht en uit het leven gegrepen: “Kijk, mama! Het paardje kakt!”  Zo weet je meteen ook wat voor spannende dingen wij allemaal meemaken tijdens een fietstocht.

Ondertussen is het bij die ene zin gebleven en maakt hij zich verstaanbaar door middel van losse woorden en drukke gebaren. Toppers momenteel zijn: “kom mama, koekie” “kom mama, snoepie” en “kom mama, ijsie”, gevolgd door enthousiast op en neer springen voor de desbetreffende kast of de deur naar de kelder. Ik zie een bepaald patroon.

Kind 4 maakte zich niet druk en deed ook geen enkele moeite om verstaanbaar te gaan praten. Bij haar lijken heel lief lachen en prinsessig doen nogal te helpen om te krijgen wat ze wilt. Vooral Kind 1 en de Wederhelft zijn hier heel gevoelig voor.

Tot eergisteren.

Ik stond in de veranda te strijken toen ze plots kwam aangerend vanuit de tuin.

“Mamaaaaaaaaaa, mamaaaaaaaaaaaaa! Kijk, de papegaai is kapot!”, en ze liep heftig zwaaiend met een dode merel naar binnen.

Van een aparte eerste zin gesproken…!

Wat waren de eerste woordjes en zinnetjes van jullie kinderen?

Voor wie graag meer wilt weten over twee- en meerlingen, zelf zwanger is van een tweeling of een jonge tweeling heeft, kan ik dit boek aanraden:

En sterker nog, ik geef mijn exemplaar weg!  Wat moet je doen om te winnen?  Like de Facebookpagina en laat daar of onder deze blog een reactie achter. De eerste die reageert krijgt het boek opgestuurd.

Sla eens een balletje in het pinksterweekend

Zin in een origineel uitstapje dit weekend? Ga dan naar Oostende. Zondag en maandag kun je er nog terecht op Golf Sensations, hét golffestival van de Benelux.

Golffestival zeg je? Is dat niet iets wat enkel weggelegd is voor de rich and famous?  Wij namen de proef op de som.

Via Heidi van Laloe won ik twee toegangskaartjes dus trokken wij vandaag in onze nette doch comfortabele kleren, maar met een doordeweekse auto naar Oostende. Daar aangekomen viel onze Fiat bus inderdaad wat uit de toon tussen de vele Duitse auto’s. (Allemaal goed en wel, maar hé, daar passen meestal geen 4 kinderen in)

We werden vriendelijk onthaald en schreven meteen de Wederhelft en Kind 1 en 2 in voor een golf clinic, het eigenlijke doel van ons bezoek. Ondanks dat de site aangaf dat het voor kinderen tussen 6 en 15 jaar was, konden onze kinderen zonder probleem deelnemen.

Omdat we de allereerste clinic om 10u30 boekten en het absoluut nog niet druk was op de beurs, hadden de kinderen als het ware een privé leraar. Dominique Azou had engelengeduld en oefende een uur lang met Kind 1 en 2, die de tijd van hun leven hadden. Mijn normaal zo verlegen Kind 1 gooide zich volledig op het golfspel en sloeg ballen dat het een lieve lust was. Ook Kind 2 genoot, volgens mij meer van de aandacht van Dominique dan van het golfen op zich, maar kom, dat maakt niets uit. Na een uur konden ze allebei behoorlijk vlot tegen de bal slaan. Ze leerden putten en deden een slalom met de golfbal. Maar bovenal, ze vonden het erg dat het al gedaan was. Een geslaagde initiatie dus!

Toegegeven, de rest van de expo was minder interessant voor ons (lees: gezin dat niet golft met 4 kleuters), maar de clinics maken het meer dan de moeite waard om dit evenement een bezoek te brengen.

Zijn jullie al gebeten door de golfmicrobe? Of hebben jullie een andere minder voor de hand liggende sportieve hobby?

Vrouwen overal te lande, straal!

Bikinistress… Het woord alleen al.

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Tijdschriften vullen pagina’s en pagina’s met tips om nog net voor de zomer bikiniproof te worden. Strakke billen, plat buikje, uiteraard geen cellulitis, een hippe veel te dure bikini en een ferme laag bruinen zonder zon, want oh nee, met die witte winterbenen kun je niet onder de mensen komen.

Daarnaast hoorde en las ik al van verschillende jonge moeders dat ze dit jaar ab-so-luut niet in bikini over het strand zouden flaneren. Want de zwangerschapskilo’s zijn er nog niet af. Want ze hebben striemen op hun buik. Want die parmantige boezem van weleer is nu eerder een duo verlepte theezakjes geworden.

Mijn 5 ultieme tips om er strak uit te zien in bikini? Die heb ik niet, ik zie er immers zelf ook niet strak uit. Ik had al een buikje in het kinderloze tijdperk, dus ik kan het niet allemaal op die zwangerschappen schuiven.

Maar ik draag wel een bikini. Zonder schaamte.

Hoe dat komt?  Ik ben trots op mijn lichaam. Op wat het gepresteerd heeft de afgelopen jaren en op hoe het er nu uitziet. Trots op hoe mijn lichaam in een tijdspanne van 2,5 jaar 3 keer gigantisch groeide en na negen maanden weer begon te herstellen.

Ik heb al lang niet meer het lichaam van een prille twintiger, maar dat hoeft ook niet. Het lichaam van een bijna-halverwege-dertiger mag er ook zijn!  Ik heb een paar striemen. Bedankt Kind 3 en 4. En ook putjes in mijn billen. En die borsten, die blijven niet meer vanzelf pront vooruit priemen, die hebben goede ondersteuning nodig.

Maar moet dit mij tegenhouden om in bikini rond te lopen?

Nee! Tuurlijk niet! Als het warm is, wil ik bruin worden en niet in een xl-pareo gehuld zwetend naar de anderen zitten kijken. Trouwens, denken jullie nu echt dat er al ooit iemand aandacht besteed heeft aan mij in bikini? Dat zou teveel eer zijn. Er lopen genoeg jonge meisjes met maatje topmodel rond waar automatisch alle blikken naartoe gezogen worden.

Laat je niet intimideren door al die reclamecampagnes en ellenlange lijsten met oefeningen en dieettips. Begin iedere morgen voor de spiegel en zeg een paar keer luidop tegen jezelf wat voor een ongelofelijk lekker ding je toch bent.- Yow goodmorning sexy tiger wroaorrrrrrr – of iets van die strekking. Geloof me, het doet wonderen voor je zelfvertrouwen!

Dus vrouwen overal te lande, vergeet al die opgelegde schoonheidsidealen, recht je schouders, geef je zelf een peptalk en haal je bikini van onder het stof!

Straal, want jullie zijn allemaal stuk voor stuk toppers!