Sint
Spanning
Trippelende voetjes
Een op en neer springend kind
Met z’n zessen de trap afstommelen
Kadootjes, schandalig veel kadootjes uitpakken
Chocolade, pepernoten en zachte schuimpjes snoepen
En dan toch liefst allemaal tegelijk
Beetje buikpijn
Beetje hese stem van het zingen
Beetje slaaptekort van de spannende week voorafgaand
Beetje ogen tekort voor al het nieuws
Lieve Sint, u was weer geweldig dit jaar 🙂
Zondag komt Sinterklaas te paard door de straat van Omi, oma van de Wederhelft. Een uur op voorhand staan we al met het hele gezin liedjes te brullen op de stoep en tegen dat de Sint langskomt, zijn de kinderen zo uitbundig dat ze (hopelijk) even de angst voor Zwarte Piet vergeten.
Na het obligate fotomoment, het eten van teveel pepernoten en het zingen van “Daaaaaaaaaanku Sinterklaasje”, verhuist de hele bende naar Oma en Opa, de ouders van de Wederhelft. Daar wordt wat gegeten en gedronken tot plots op de deur gebonkt wordt. De kinderen zijn niet meer te houden dan. De spanning, de angst en de verwachting…wat weegt het hardst door? En heel toevallig is Opa op dat ogenblik altijd even naar het toilet…De dapperste van de 8 kleinkinderen – niet een van de onze, of wat had je gedacht – durft de deur naar de gang te openen en daar staan dan plots 8 tassen met kadootjes klaar. Het decibelgehalte dat de 8 kinderen – en ok, ik geef het toe, ook de ouders- op dat moment produceren is niet te geloven! De woonkamer wordt in een fractie van een seconde herschapen tot een slagveld van kadopapier, lintjes en andere verpakkingen. Heerlijk!
De week daarop, de nacht van 5 op 6 december, komt de Sint bij ons thuis. Dan mag het schoentje gezet worden, compleet met wortels, raapjes, suikerklontjes en uiteraard een flesje bier voor Zwarte Piet. De Wederhelft zal met veel toewijding zorgen dat die flesjes de volgende ochtend leeg in de haard kunnen liggen. Die avond mag de open haard niet aan, anders zou de schoorsteen te warm zijn voor Zwarte Piet. Ik kijk er nu al naar uit om alle kadootjes klaar te zetten, de chocolademannetjes uit te stallen en uiteraard om de volgende ochtend de gezichten van de kinderen te zien.
Hier dus geen sprake van Sintstress. Het enige wat ik me afvraag is hoeveel zakken picknicken ik in huis moet halen om de vier namen van de kinderen op de salontafel te kunnen leggen 🙂
“t wa juste een kweste van organisatie en goeste miskien”, zoals Flip Kowlier het zo mooi zingt. Inderdaad, ook met 4 kinderen kun je vanalles ondernemen.
Gisteren ben ik in mijn eentje – 11 november is jammer genoeg geen feestdag in Nederland – met de vier kinderen naar de Sint geweest. En het ging perfect. Meer nog, het was super gezellig.
Een half uur voor de Sint zou aankomen gingen we een plaatsje in de rij zoeken. Nog niet veel andere mensen hadden hetzelfde idee opgevat, dus we stonden helemaal vooraan. De eerste 10 minuten hebben we gevuld met kijken naar de troon van Sinterklaas – maar die heeft geen glittertjes mama -, laatste inspectie van de tekening en het verlanglijstje – oh, maar ik wil nog dit en dit en dit ook vragen – en meezingen met de liedjes – deeeee zak van Sinterklaas Sinterklaas Sinterklaas – .
Daarna was het tijd voor omkoperij. Na het eten van een stuk fruit – uiteraard een banaan voor onze aapjes – mochten ze een koek. De bananen waren in geen tijd verorberd, de koekjes nog sneller. Weer 10 minuten voorbij.
Kind 1 en 2 mochten in de winkel gaan rondkijken, dus liepen ze, fier als een gieter, hand in hand tussen de rekken, van Ninja Turtles tot Barbie. Op zo’n moment is het natuurlijk stiekem mooi meegenomen dat onze oudste twee nogal van de verlegen soort zijn. Ik hoef niet bang te zijn dat ze plots met een doos Lego aan de haal gaan en de winkel uit rennen. Kind 3 en 4 zijn het tegenovergestelde, dus die hield ik wijselijk bij me in de buggy. Uit de rekken viste ik de twee demomodellen van Furby en daar hebben ze ongelofelijk veel plezier mee gehad. Vooral Kind 3 zat echt te schaterlachen.
Toen brak het grote moment eindelijk aan. Ze mochten naar Sinterklaas. Kind 4 zette het op een brullen. Kind 3 sloeg zijn handjes voor zijn ogen en deed alsof hij sliep, Kind 2 kneep mijn hand fijn en Kind 1 overtrof zichzelf, ging de tekeningen afgeven en klom zelfs bij de Sint op schoot. Kortom, ze hadden hun zakje met lekkers helemaal verdiend. En ik, ik probeerde een foto te nemen van dat zooitje ongeregeld – want dat is zo leuk voor later-, terwijl ik glom van trots.
Het spannende moment was achter de rug en ze waren meteen een stuk meer uitgelaten. We wandelden nog een rondje in de winkel en kregen op de koop toe nog een pannenkoek en een drankje. De dag kon voor hen niet meer stuk.
Bij het naar buiten gaan, liepen we langs een rij gestresseerde ouders, met het zweet op hun voorhoofd en roepend op hun kinderen. Natuurlijk overkomt mij dat ook wel, soms hangen ze het gewoon uit en heb je zelf niet de puf om de situatie opvoedkundig verantwoord aan te pakken. Soms wil je gewoon gillend onder je donsdeken kruipen en een winterslaap beginnen.
Neemt niet weg dat ik vaak de indruk krijg dat ouders van grote gezinnen vaak meer aandurven met hun kroost en de situatie handiger aanpakken. Of wil ik dat alleen maar geloven?
Ohja, het enige wat ik trouwens níet doe met vier kinderen zonder de Wederhelft erbij, is naar het zwembad gaan. Daar zou niemand blij van worden. 😉
He, maar ze stonden er toch allevier op.
Het leven zoals het is: family of 6 