Stil

Dat het een beetje stil is, de laatste week.  Dat ik niet veel gepost heb de afgelopen dagen. Eerlijk, het streelt wel een beetje mijn ego dat ik dit van verschillende mensen hoorde – ja zo ben ik nu eenmaal, het is sterker dan mezelf -. Of alles wel in orde is met mij? Ja hoor. Alles is super goed. Alleen is deze mama moe. Een beetje heel moe.

Na een paar weken, wat zeg ik: maanden, super goed slapen, zijn we weer bijna terug bij af. De kinderen gaan vrolijk en relaxed slapen, maar iets na tienen horen we Kind 1. Is hij dan wakker? Nee hoor, hij roept in zijn slaap. Heeft last van verhaaltjes – zoals hij dat zelf benoemt – en daar is momenteel zelfs de aanwezigheid van Zus niet tegen op gewassen.

Hij is makkelijk te kalmeren, dat wel. Een kus, een knuffel, weer onderstoppen en alles is rustig. Tot een uurtje later. En een kwartier later. En nog een uur later. En een half uur later…

Vol liefde staan we iedere keer op. Iedere keer wordt hij even rustig getroost. Na een aantal keer kruip ik in zijn krappe bedje erbij en liggen we lepeltje-lepeltje. Hij helemaal tegen mij aan gekruld, tot hij echt niet meer dichter kan, ik mijn armen om hem heen gevouwen. Zijn gespannen lijfje wordt week en ik voel hem weer wegzakken in een diepe slaap. Mijn klein mannetje…

Ondertussen kijk in naar Kind 2 dat heerlijk ligt te slapen. Zelfs als ze slaapt, zie je dat ze open en ontspannen is : Armen en benen uitgestrekt, popje tegen haar wang en ongegeneerd snurkend met haar hartjesdiadeem nog in het haar. Gelukkig worden haar prinsessendromen niet verstoord door enge draken en boze wolven. Mijn lief meisje…

Voor vanavond liggen er alvast twee kussens extra in ons bed. Als ze willen, slapen vanaf nu met z’n vieren, tot deze fase weer voorbij is.

Want bange kindjes horen niet alleen te zijn ’s nachts ❤

Ein-de-lijk!

Na bijna 4,5 jaar is het eindelijk zo ver. Nu al 5 dagen na elkaar worden we uitgerust, fris en fruitig en vol energie wakker tussen kwart voor acht en kwart over acht. Ja ja, je leest het goed, tussen 7:45 en 8:15!

Een keerpunt. Na jaren van zwaar onderbroken nachten, nachtelijke knuffelbeurten met een of ander kind, ochtendlijke speelpartijen met een ander kind, weten we niet wat ons overkomt!

Wat was nu de oplossing? Kind 1 en 2 samen laten slapen. Ze kwamen er zelf mee trouwens. Kind 2 wou bij Grote Broer slapen en Grote Broer doopte meteen “zijn kamer” om in “onze kamer”.  De eerste nacht namen we de vraag niet al te serieus en legden we alleen een matras naast het bed. Ze kregen één kans om het te proberen. Als ze niet flink zouden slapen, dan was het experiment over.

De nacht verliep wonderwel perfect. Uiteraard hoorden we het eerste half uur alleen gegiechel en opgewonden fluisterende stemmetjes door de babyfoon, maar daarna was het stil. Stil tot kwart voor acht. De Wederhelft was in de wolken en verhuisde diezelfde morgen meteen nog het volledige bed van Kind 2 naar de kamer van Kind 1. Valt het op dat we echt nood hadden aan slaap en een bed voor ons alleen, zonder een kind tussen ons in?

De tweede nacht verliep op dezelfde manier. Beetje gegiechel, beetje gelach en daarna stil. Echter, om 6u de volgende morgen hoorden we Kind 2 zingen. Verdorie, te vroeg hoera geroepen. Of toch niet? Ik ging de kamer binnen. Kind 2 had geplast en wachtte tot ik kwam helpen om haar billetjes schoon te vegen. Normaalgezien is ze daarna helemaal wakker en klaar om aan haar dag te beginnen. Ik geloofde dus ook mijn oren niet toen ze zei: “Mama, kun je me weer onderstoppen, want Broer slaapt ook nog.”

En zo kroop ik om kwart over zes nog eens naast mijn Wederhelft in bed, in plaats van in de keuken het ontbijt klaar te zetten 🙂

Oh what a night!

19u15: Kinderen gaan naar bed.

19u20: Kind 1 heeft dorst.

19u35: Kind 4 is het er niet mee eens en zet het op een krijsen.

19u40: Kind 4 zit beneden Dora te kijken onder een dekentje.  (gelukkig is dit écht uitzonderlijk!)

19u45: Kind 2 begint te huilen. Even kijken, ze slaapt nog. Opnieuw onderstoppen. Stilte.

20u00: Kind 1 moet plassen. (logisch gevolg van de actie om 19u20)

20u30: Kind 4 wordt terug in bed gelegd. Daar is ze het nog steeds niet mee eens, maar nu is het toch echt tijd.

21u00: Kind 4 ligt te zingen in bed.

21u30: Kind 4 zingt nog steeds.

22u00: Kinds 4 blijft brabbelen en zingen, hetzij nu wel met grotere tussenpauzes.

22u15: Stilte. Hoera!

….

01u00: Kind 2 trippelt onze kamer binnen, compleet met kussen en knuffels. “Ik wil niet alleen slapen”

01u01: Kind 2 ligt te snurken tussen ons. Wijdbeens en met de armen over de hele breedte van het bed.

02u00: Kind 1 roept. “Ik wil niet alleen slapen met dingen die niet ademen” (mocht ik mijn knuffels zo benoemen, ik zou er ook iets minder door gecharmeerd zijn) Gezien Kind 2 al in ons bed lag, besloot ik om bij  hem te liggen, gezellig hoor, in zo’n juniorbed. Niet.

02u03: Ik vind een min of meer comfortabele houding nadat ik een rolletje plakband, een dinosaurus en twee potloden van onder mijn billen gevist heb.

02u30: “Mama, je mag weer naar je eigen bed hoor, ik heb niet genoeg plaats om te slapen”  Oh, echt? Was me niet opgevallen…

02u31: Ondertussen ligt Kind 2 prinsheerlijk op mijn kussen te slapen. Voorzichtig verschuif ik haar en onder licht protest kan ik toch nog een plaatsje in ons bed veroveren.

03u00: De wederhelft schrikt wakker omdat hij denkt dat er een wesp in het donsdeken zit. Ja, natuurlijk…

03u20: Zelfde scenario als om 03u00, alleen ging het niet meer om een wesp maar om een hele zwerm.

04u00: De Wederhelft schrikt opnieuw wakker, niet door de zogenaamde wespenplaag maar omdat Kind 2 tegen hem aan gekropen is en zijn rechterbeen ondergeplast heeft.

04u10: Bed verschoond, Kind 2 droge pyjama aangetrokken en weer in eigen bed gelegd.

05u00: We horen puzzelstukjes tegen elkaar kletteren bij Kind 3.

05u15: Kind 3 geeft met een duidelijke gil te kennen dat hij wakker, uitgepuzzeld en hongerig is. Hij was tenslotte al onder zeil om 19u15.

Kopje koffie? Iemand? 🙂

Slapende kindjes

’s Avonds voor het slapen gaan, kijk ik altijd bij de kinderen.

Bij Kind 2 het knuffelpopje weer in de hand duwen. Het popje heet Virginie trouwens, want “het is het allermooiste popje van de hele wereld!”. Een snurkend Kind 1 toedekken met een warme deken en zijn nachtlampje uit bed halen en weer op het nachtkastje zetten. Bij Kind 3 de puzzel uit bed vissen.

En dan kom ik bij Kind 4… Muisstil open ik de deur, geen lichtje wordt aangestoken. En toch, iedere keer weer, als ik haar net ondergestopt heb en de kamer uit schuifel, hoor ik: “Daaaag mama!”

Mijn klein Spookje 🙂

 

Aap

Kind 2 heeft er een handje van weg om de laatste maanden erg vroeg aan haar dag te beginnen. Erg vroeg situeert zich tussen vijf en half zes ’s morgens trouwens. Nu zijn wij wel ochtendmensen, maar zelfs voor ons is dit pijnlijk vroeg. Bovendien zorgt het ervoor dat ze rond een uur of vijf ’s avonds doodmoe is, een slechte combinatie met de avondspits van eten-in bad-opruimen.

Destijds hadden we op de geboortelijst van Kind 1 een aapjeswekker geplaatst. Het systeem is erg simpel. Als je kind moet slapen dan ‘slaapt’ het aapje ook. Op het tijdstip dat je kind uit bed mag, dan opent het aapje zijn ogen en is hij ‘wakker’. Ingenieus systeem, zo dachten we.

Dat was buiten Kind 1 gerekend. Hij vond het aapje heel leuk en lief en zong hem zelfs in slaap bij het naar bed gaan. Tot zover een succes dus. We verheugden ons al op voorhand op uitslapen. Alleen verliep dat niet helemaal zoals gehoopt. Nog voor dag en dauw riep hij ons. Ik kwam de kamer binnen en hoorde heel zachtjes fluisterend: “Ik ben wakker mama. Kom, we gaan snel naar beneden voor we Aapje ook wakker maken!” Einde van het succesverhaal.

Hopelijk heeft het bij Kind 2 wel het gewenste effect! 🙂