Knuffel eens een koe met Campina

Boerderijdag. De laatste dag van mei begon nochtans wat aarzelend. Bewolkt, regenachtig, winderig. Toch stonden de vier kinderen deze morgen al vol ongeduld naast ons bed rond te springen. Hadden ze gekund, ze zaten om 7 uur al aangekleed en wel in de auto.

Waarom?  Omdat we naar de Campina Boerderijdag gingen!

Vandaag zetten drie Campina-boerderijen hun deuren open voor het grote publiek. Op die manier krijgt iedereen de mogelijkheid om een kijkje te nemen in een “echte” boerderij. Want heel eerlijk, weten jullie hoe het er aan toe gaat in een melkveebedrijf? Wij in ieder geval niet.

We kozen voor de boerderij van de familie Versteynen in Poppel.

Eenmaal aangekomen werden we vlot onthaald en van alle nodige informatie voorzien. Er waren verschillende mogelijkheden: je kon tijdens een geleid bezoek de boerderij bezoeken, er was de optie om een fietstocht tussen de velden te maken en je kon vrij rondlopen en deelnemen aan allerlei activiteiten, voornamelijk op kinderen gericht.

Wij kozen voor deze laatste mogelijkheid, alhoewel een rondleiding door de boerderij ons ook erg interessant leek. We houden dit voor volgend jaar, als de kinderen weer wat ouder zijn.

We startten ons bezoek meteen met een hoogtepunt. Knuffelen met ‘ons Agnes’, een koe met een ongelofelijk hoge aaibaarheidsfactor. De kinderen waren laaiend enthousiast maar tegelijk ook wel geïntimideerd door de grootte van zo’n dier. Je kunt trouwens altijd een afspraak maken voor een sessie koeknuffelen. Meer info.

Het aaien van Agnes was een ding, het mogen zitten op een tractor (“mama, da’s toch wel een echt echte he?”), was, vooral voor onze jongens, zo mogelijk nog straffer.

Zo verliep eigenlijk ook de rest van de ochtend. De kinderen liepen luid gillend van enthousiasme van de ene activiteit naar de andere. We waren er van 10u tot 13u en raakten maar niet uitgekeken. Een springkasteel, een koeienrace, een partijtje boerengolf, fruit vangen en een koe melken…Ondanks het feit dat er tijdens het ochtendprogramma al ruim 500 bezoekers waren, kregen we nooit het gevoel dat het druk was. Heerlijk!

Van al het spelen, werden we hongerig. We proefden de nieuwste smaken yoghurt (njam, die met perziken!) en daarna mochten we in de Campina-bar een drankje halen. Het was jaren geleden dat ik nog Cécémel gedronken had, maar wat is dat toch lekker! De kinderen gingen helemaal uit hun dak met de Fristi, iets wat ze thuis alleen maar mogen drinken als er een feestje is. Maar he, Boerderijdag was ook wel een feest voor ons!

Toen het begon te regenen, schuilden we onder een grote tent, waar Kind 2 een prinses werd en we 4 koeien versierden met decopatch. De koeien staan ondertussen op de nachtkastjes van elk kind te pronken, als herinnering aan vandaag.

 

Kortom, het was een super evenement.  Niet alleen zat alles goed in elkaar, het waren vaak ook de kleine dingen die het verschil voor ons maakten. Zo stond er op iedere picknicktafel een grote mand vers fruit. We genoten!

De Boerderijdag is een aanrader voor iedereen met én zonder kinderen. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij, misschien met de fiets, maar zeker ook om de rondleiding in de boerderij te kunnen volgen!

Tot slot mag ik nog iemand blij maken met een gevulde koeltas van Campina. Wat moet je doen?  Like onze Facebookpagina en laat me weten wat jouw favoriete zuivelproduct is. De winnaar wordt bekend gemaakt op woensdag 3 juni om 20u00. Succes!

Over de Sint en dingen doen met 4 kinderen…

“t wa juste een kweste van organisatie en goeste miskien”, zoals Flip Kowlier het zo mooi zingt. Inderdaad, ook met 4 kinderen kun je vanalles ondernemen.

Gisteren ben ik in mijn eentje – 11 november is jammer genoeg geen feestdag in Nederland – met de vier kinderen naar de Sint geweest. En het ging perfect. Meer nog, het was super gezellig.

Een half uur voor de Sint zou aankomen gingen we een plaatsje in de rij zoeken. Nog niet veel andere mensen hadden hetzelfde idee opgevat, dus we stonden helemaal vooraan. De eerste 10 minuten hebben we gevuld met kijken naar de troon van Sinterklaas – maar die heeft geen glittertjes mama -, laatste inspectie van de tekening en het verlanglijstje – oh, maar ik wil nog dit en dit en dit ook vragen – en meezingen met de liedjes – deeeee zak van Sinterklaas Sinterklaas Sinterklaas – .

Daarna was het tijd voor omkoperij. Na het eten van een stuk fruit – uiteraard een banaan voor onze aapjes – mochten ze een koek. De bananen waren in geen tijd verorberd, de koekjes nog sneller. Weer 10 minuten voorbij.

Kind 1 en 2 mochten in de winkel gaan rondkijken, dus liepen ze, fier als een gieter, hand in hand tussen de rekken, van Ninja Turtles tot Barbie. Op zo’n moment is het natuurlijk stiekem mooi meegenomen dat onze oudste twee nogal van de verlegen soort zijn. Ik hoef niet bang te zijn dat ze plots met een doos Lego aan de haal gaan en de winkel uit rennen. Kind 3 en 4 zijn het tegenovergestelde, dus die hield ik wijselijk bij me in de buggy. Uit de rekken viste ik de twee demomodellen van Furby en daar hebben ze ongelofelijk veel plezier mee gehad. Vooral Kind 3 zat echt te schaterlachen.

Toen brak het grote moment eindelijk aan. Ze mochten naar Sinterklaas. Kind 4 zette het op een brullen. Kind 3 sloeg zijn handjes voor zijn ogen en deed alsof hij sliep, Kind 2 kneep mijn hand fijn en Kind 1 overtrof zichzelf, ging de tekeningen afgeven en klom zelfs bij de Sint op schoot. Kortom, ze hadden hun zakje met lekkers helemaal verdiend. En ik, ik probeerde een foto te nemen van dat zooitje ongeregeld – want dat is zo leuk voor later-, terwijl ik glom van trots.

Het spannende moment was achter de rug en ze waren meteen een stuk meer uitgelaten. We wandelden nog een rondje in de winkel en kregen op de koop toe nog een pannenkoek en een drankje. De dag kon voor hen niet meer stuk.

Bij het naar buiten gaan, liepen we langs een rij gestresseerde ouders, met het zweet op hun voorhoofd en roepend op hun kinderen. Natuurlijk overkomt mij dat ook wel, soms hangen ze het gewoon uit en heb je zelf niet de puf om de situatie opvoedkundig verantwoord aan te pakken. Soms wil je gewoon gillend onder je donsdeken kruipen en een winterslaap beginnen.

Neemt niet weg dat ik vaak de indruk krijg dat ouders van grote gezinnen vaak meer aandurven met hun kroost en de situatie handiger aanpakken.  Of wil ik dat alleen maar geloven?

Ohja, het enige wat ik trouwens níet doe met vier kinderen zonder de Wederhelft erbij, is naar het zwembad gaan. Daar zou niemand blij van worden. 😉

He, maar ze stonden er toch allevier op.

Herfst

Herfstvakantie…heerlijk! Blaadjes verzamelen, kastanjes rapen, naar de speeltuin, koekjes bakken, samen knutselen,…Hoe fijn het ook is dat Kind 1 en 2 naar school gaan, het is nog zoveel fijner als ik mijn complete viertal thuis heb.

Afgelopen maandag wandelden we, volledig in herfstsfeer en genietend van een heerlijke najaarszon, door het park en probeerde ik de kinderen wat over de bomen en de planten te leren. Nu is mijn kennis over fauna en flora op zijn zachtst gezegd bedroevend te noemen, dus veel verder dan: ‘Dit is een kastanje en daar groeit een paddenstoel’ kwam ik niet.  Tot ik een boom zag die ik herkende.

“Kijk jongens, deze boom heet net zoals jullie!”  Er kwam geen reactie van de kinderen, die waren al te druk met de volgende tak die ze zagen liggen, dus we stapten verder. Een poosje later zagen we nog een aantal gelijkaardige bomen. Zegt Kind 1 plots: ”Mama, is dit een meisjes- of een jongensboom?”  Ik sta met mijn mond vol tanden en vraag waarom hij dat wilt weten.  “Jij had toch gezegd dat die bomen dezelfde naam hebben als wij? Maar ik weet niet of dit een Roeland of een Virginie is.”

Een Berk dus….:-)

De crèche

Vorig jaar ging ik tijdens de herfstvakantie met de kinderen spelen in het stadspark in Turnhout. De jongste twee warm ingepakt in de kinderwagen, de andere twee met speelbroek en rubber laarzen aan.

Blaadjes en takken werden geraapt en onderaan in de kinderwagen geduwd. Voor de open haard. Ik liet ze maar in de waan en vertelde niet dat die doornatte takken geen warmte maar alleen rook zouden geven.

Geen enkele kans werd onbenut gelaten om in iedere plas en modderpoel te springen en nietsvermoedende duiven moesten plaats maken voor al dat jong geweld.

Na een stevige wandeling aten we de picknick – lees: sandwiches met choco – op. Met hernieuwde energie veroverden we de speeltuin.  We hadden het rijk voor ons alleen; het voordeel van een druilerige herfstdag.  Kind 1 en 2 bouwden zandkastelen, gleden van de glijbanen en voelden zich de koning te rijk. Kind 3 en 4 aten hun fruitpap en dronken nog een warme fles melk terwijl ze genoten van de herrie en het gelach van grote broer en zus.

Na nog een paar sandwiches, een aantal reservebroeken (de glijbanen waren nat) en een chocomelk was het tijd om naar huis te gaan. Terwijl we naar de uitgang van het park liepen, kwam er een ouder echtpaar naar ons toe. Ik had ze eerder die dag ook al opgemerkt.

En toen kwam het: “Awel madam, wij vinden het heel ferm dat de crèche de kinderen zoveel buiten laat spelen!”

Ik hield wijselijk mijn mond 😉