De kraamafdeling

Je hoort je biologische klok tikken, je verdiept je in alle mogelijke theorieën over hoe je het snelst kunt zwanger worden van een jongen of een meisje, je vrijt de pannen van het dak volgens allerhande schema’s, je bent ongeveer 40 weken zwanger en je bevalt.

Tot zover deel 1.  Uiteraard is bovenstaand geen algemene waarheid, maar een mogelijk scenario van hoe het zou kunnen verlopen zijn.

Maar nu begint het echt. Je bent bevallen. En nu? Daar lig je dan met de langverwachte zoon of dochter in de armen. Misschien volledig in tranen van de emotie, misschien gewoon te uitgeput om iets te zeggen, misschien springlevend, stijf van de adrenaline. Onzeker of bruisend van het zelfvertrouwen, een wandelende hormonenbom of de rationaliteit zelve.

Bij Kind 1 vond ik het best comfortabel om een aantal dagen in het ziekenhuis te blijven. Ik voelde me fysiek en mentaal erg goed, maar het was toch wel wat spannend allemaal. Ik herinner me nog dat ik ’s nachts om de haverklap met mijn vinger onder zijn neusje ging voelen of hij nog ademde. Op een gegeven punt riep ik zelfs de nachtverpleegster omdat hij de hik had en ik niet wist wat daar aan te doen. Gewoon wachten tot het vanzelf over gaat uiteraard.

Ook het eerste badje, mijn hemel, wat was ik bang dat ik onze zoon zou verdrinken. Ik was zo bang dat hij uit mijn handen zou glijden, glibberig als hij was van de zeep, dat ik hem erg goed vast hield. Iets te goed, want de vroedvrouw wees me er op dat zijn armpje blauw werd. Ik kon wel door de grond zakken.

Mijn tips om de dagen in het ziekenhuis zo goed mogelijk te laten verlopen:

1. Laat je man thuis overnachten

In veel ziekenhuizen is er de mogelijkheid om je partner bij je te laten overnachten. Niet doen. De Wederhelft stond ’s morgens om 8 uur naast mijn bed en vertrok na de laatste voeding rond middernacht. Hij kon thuis rustig doorslapen, wat er voor zorgde dat hij nog bruiste van de energie toen ik naar huis vertrok. Op die manier kon hij dan een paar dagen de nachtvoedingen voor zijn rekening nemen, zodat ik kon doorslapen.

2. Durf bezoek buiten te zetten of te weigeren

Vooral als je dicht bij je familie/vrienden woont of tijdens het weekend bevalt, willen er veel mensen meteen op bezoek komen. Uiteraard ben je ongelofelijk trots om je kleintje aan de buitenwereld te laten zien, maar misschien heb je die behoefte niet zo. Zet op het geboortekaartje dat mensen bellen voor een afspraak, óók als ze in het ziekenhuis op bezoek komen. Voel je dat het teveel wordt om wat voor reden dan ook, durf dan ook het bezoek af te bellen. Als babylief 3 weken oud is, is hij ook nog schattig en klein en kunnen ze nog steeds op kraamvisite komen.

Wij hadden met de verpleegster ook afgesproken dat we haar konden waarschuwen als het bezoek te druk werd. Zij zou dan iedereen vriendelijk doch kordaat de deur wijzen. We hebben dit nooit toegepast, maar de wetenschap dat het kon, vond ik erg fijn.

3. Vraag tips en laat je helpen

Het is geen schande als je in het begin wat onzeker bent. Of het nu gaat over de manier waarop je zo’n klein wurmpje moet aankleden, over het geven van borst- of flesvoeding, informatie over de hielprik,… geen vraag is te gek of dom. Gebruik die dagen om wegwijs te raken in de wondere wereld van luiers, voedingsschema’s, mini-rompertjes en verzorgingsproducten.

4. Geniet

De eerste dagen kunnen in een roes voorbij gaan. Je bent zelf wat overdonderd, de hele familie staat op zijn kop. Bovendien is het druk in het ziekenhuis. Niet alleen door kraamvisite, maar door de dagelijkse bezoekjes van de kinderarts, gynaecoloog, vroedvrouw, poetsvrouw, kinesist,… Neem ook echt de tijd om boven het bedje te gaan hangen, om tussen 2 voedingen door je kindje in je armen te laten slapen als je dat wilt. Neem duizenden foto’s om toch maar iedere kantje van dat wezentje vastgelegd te hebben, want het verandert allemaal zo snel. Het is ook alleen bij een eerste kindje dat je dat zo ongestoord kunt doen. Bij een volgende bevalling verdeel je meteen je aandacht over alle kinderen. Het is gewoon anders.

5. Betrek je partner

Ouder worden is voor je partner net zo ingrijpend als voor jou. Mijn Wederhelft had dan misschien geen bevalling doorstaan, de hele gebeurtenis was voor hem net zo emotioneel en spannend als voor mij. Bovendien was hij 9 maand erg betrokken bij de zwangerschap. Ik vond het dan ook niet meer dan normaal dat hij ook zijn momenten met onze pasgeborene had. Zo kon hij het eerste flesje geven, gaf hij ook een badje en ging hij apetrots, samen met schoonvader, onze zoon aangeven bij de burgerlijke stand.

Hoe hebben jullie de dagen op de kraamafdeling ervaren? Waar heb je veel aan gehad, wat vond je tegenvallen?

Bevallen? Hoe doen we dat?

Na ongeveer 40 weken zwanger geweest te zijn, ga je bevallen, Zoals mijn schoonmoeder altijd heel nuchter zegt: “Het is er in geraakt, dus het kan er ook weer uit!”

Uiteraard doen er over bevallingen allerlei horrorverhalen de ronde. Volgens mij is het eigen aan vrouwen om andere vrouwen angst aan te jagen op momenten dat dat volledig ongepast en overbodig is.

Geloof me, bevallen hoeft niet tegen te vallen. Ik blijf bij mijn stelling dat ik liever beval dan dat ik naar de tandarts moet. Mijn tandarts zou het moeten horen, hij doet nochtans zo hard zijn best om mij over mijn angst heen te helpen.

Vanzelfsprekend is geen enkele bevalling hetzelfde en kun je aan het begin nooit voorspellen hoe het zal verlopen, behalve dan dat het eindigt met een baby (of meer). Ik heb mijn 3 bevallingen zonder overdrijven als heel prettige momenten ervaren.

Mijn tips?

1. Focus

Je bent in het verloskwartier om te bevallen. Op dat moment is dat het enige waar de wereld om draait: jij, je partner en de baby. Focus je dus daar op. Geen nood om nog oneindig veel Facebookupdates de wereld in te sturen, iedereen hoort vanzelf wel wanneer het zover is. Laat die tv uit, zet de radio stil. Het klinkt zweveriger dan ik bedoel, maar als je helemaal in je eigen wereldje verdwijnt, kun je ook al je energie in die bevalling stoppen.

2. Bedenk op voorhand wat je prettig vindt, maar pin je daar niet te veel op vast

Voor de bevalling hadden wij met de gynaecoloog doorgesproken wat wij fijn zouden vinden tijdens en net na de bevalling. Erg lang was onze wensenlijst niet, voor mij was het belangrijkste dat ik een epidurale verdoving zou krijgen wanneer ik er om vroeg. De Wederhelft vond het belangrijk dat hij bij de baby kon blijven in geval van een keizersnede of een mogelijke complicatie.

Besef gewoon dat het niet altijd mogelijk is om je draaiboek tot in detail te volgen en durf de regie los te laten. Een oud-collega van mij raakte helemaal in paniek toen bleek dat ze de geparfumeerde kaarsjes die ze zorgvuldig uitgekozen had niet mocht aansteken omwille van de rookmelders in de verloskamer. Dit is jaren na datum nog altijd het eerste wat ze vertelt als het over haar bevalling gaat. Jammer toch?

3. Aarzel niet om een epidurale verdoving te vragen als je die behoefte voelt

Vergeet de onzin dat bevallen met een epidurale verdoving “niet echt bevallen” is. en vergeet al helemaal de nog grotere onzin dat je met een epidurale niets meer voelt. Bevallen is bevallen, of je nu een bepaalde vorm van pijnstilling krijgt of niet. Je voelt alles nog, iedere wee, ieder stampje en ja, ook iedere hechting achteraf. Een epidurale verdoving haalt er enkel de scherpe kantjes af. Het zorgt ervoor dat je tussen twee weeën door even op adem kunt komen.

Als je zonder ruggenprik wilt bevallen, dan moet je dat zeker doen. Wees alleen niet bang of te trots om op een gegeven moment toch de anesthesist vast te klampen als je voelt dat je over je grenzen aan het gaan bent.

Ik ben 2 keer met en 1 keer zonder verdoving bevallen, maar heb alle drie de bevallingen even intens beleefd.

4. Loop niet te schelden op je Wederhelft en de vroedvrouw

Zij kunnen er ook niets aan doen en het kost teveel energie, Echt. Energie die je voor andere dingen nodig hebt, dat kind er uit krijgen bijvoorbeeld.

5. Schakel je Wederhelft in als coach

Tijdens het hele proces van arbeid en bevallen, was de Wederhelft mijn coach en spreekbuis. Hij luisterde naar wat de gynaecoloog zei en herhaalde precies hetzelfde tegen mij. Zijn stem was het enige wat tot mij doordrong. Op het hoogtepunt van de weeën ontplooide hij zich tot een ware drill-instructor. Met een timer in de hand zat hij me aan te moedigen: “Komaan, 45 seconden, komaan, nog 15 seconden en je zit op de piek, nog 30 en je hebt een minuut rust!”  Het klinkt absurd, ik weet het, maar het was perfect, uren aan een stuk. Ik moest enkel luisteren en uitvoeren. Bovendien voelde hij zich zo ook betrokken in het hele proces. Vergeet immers niet, jij ligt dan wel te bevallen, maar voor diegene die naast je zit, is het minstens even spannend en onbekend!

Ter voorbereiding op de bevalling kun je ook talloze puf- en andere cursussen volgen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik voelde er weinig voor om met twintig andere zwangeren in een ruimte te zitten hijgen. Ja, dat is het clichébeeld dat in mij opkomt als ik aan zwangerschapscursussen denk. Maar ook hier weer, als je je daardoor gerustgesteld voelt: doen!

Ook dat andere torenhoge cliché is waar trouwens; als dat kleine glibberige hummeltje dan uiteindelijk op je ligt, vergeet je alles 🙂

De gouden raad van Tante Annelore: een eerste zwangerschap

Nu we toch helemaal in de baby-sfeer zitten met de kleine Charlotte van Kate en William, vond ik het tijd om mijn 5 gouden tips om een eerste zwangerschap goed door te komen op een rijtje te zetten.

1. Geef toe aan je vermoeidheid

De eerste 12 weken kun je moe zijn. Dan bedoel ik niet ik-ben-te-laat-naar-bed-gegaan-moe, maar echt uitgeput. Ik werkte in die tijd nog als vertegenwoordiger en kon de keren dat ik langs de kant van de weg in de auto een dutje deed niet meer bijhouden. Soms overviel de vermoeidheid me zo, dat ik bij het tankstation op 500m van ons huis moest stoppen. Verzet je er niet tegen. Het gaat ook echt weer over na 12 weken, geloof me.

2. Zoek een goede gynaecoloog

Echt slechte gynaecologen zullen er wel niet zijn, ze hebben tenslotte hun diploma gehaald. Het is echter wel belangrijk dat je iemand kiest waar je je prettig bij voelt. Gedurende ruim negen maanden zul je maandelijks of vaker op zijn onderzoekstafel liggen. Wel zo fijn als je je op je gemak voelt dan.

3. Stel een planning op

Ok, dit is echt een tip voor van die overdreven planmatige types zoals de Wederhelft en ikzelf, maar die zullen er nog wel zijn. Toch? Of zijn wij echt zo’n neuroten?

Wij regelden alles in een vroeg stadium van de zwangerschap. Met alles bedoel ik dan ook echt alles : de keuze van de geboortekaartjes, aanschaf van de babykamer, keuze van peter en meter,…  Wij vonden het fijn alles te kunnen afvinken op de lijst, dat zorgde voor rust. Rust die ervoor zorgde dat we de rest van de zwangerschap vlekkeloos doorliepen.

4. Leef gezond, maar overdrijf niet

Ik ga geen volledige topic wijden aan niet roken en drinken tijdens de zwangerschap. Ik ga er van uit dat iedereen tegenwoordig weet wat voor risico’s dit met zich meebrengt. Waar ik het wel over wil hebben, zijn groenten. Het wordt afgeraden rauwe groenten te eten, in verband met het risico op toxoplasmose. Maar echt, als je zelf je groenten koopt en wast, dan is er niets aan de hand. Ontzeg jezelf geen 9 maanden een gezond slaatje, dat is nergens voor nodig. Het is in mijn ogen wél een goed idee om dat slappe blaadje sla en die verlepte worteltjes op de rand van je nasi-schotel of tussen je pita te laten liggen.

5. Stel je niet aan en geniet

Je bent zwanger. Niet ziek. Dus nee, als je net zwanger bent, is er geen enkele reden om niet mee te helpen met de afwas. Ja, zo zijn er echt.  Er circuleren honderdduizenden horrorverhalen over miskramen, vroeggeboortes en andere ellendige dingen die tijdens je zwangerschap kunnen gebeuren. Negeer ze zoveel mogelijk. Een zwangerschap verloopt in oneindig veel meer gevallen vlekkeloos, maar daar wordt niet over gepraat.

Er is ook geen enkele reden om je wederhelft om 2 uur ’s nachts uit bed te schoppen om een pak friet te halen. Hij heeft ook zijn nachtrust nodig en trouwens, van al die vettigheid krijg je toch alleen maar last van brandend maagzuur.

Maar bovenal, geniet. Je bent maar één keer voor de eerste keer zwanger. Je kunt het maar één keer zo bewust beleven (althans, zo heb ik het toch ervaren). Wanneer er al een of meerdere kindjes rondlopen, sta je niet meer zo lang stil bij bijvoorbeeld het eerste schopje,…Simpelweg omdat je je aandacht moet verdelen, niet omdat je het minder belangrijk vindt.

Dit is mijn persoonlijke lijst, dus zeker geen absolute waarheid. Ik besef maar al te goed dat genieten relatief is als je de eerste maanden of langer last hebt van misselijkheid of andere kwalen. Bedenk gewoon dat er je miljoenen vrouwen voorgegaan zijn en als zij dit konden, jij dit zeker ook kan!

Hebben jullie nog gouden tips voor vrouwen die voor de eerste keer zwanger zijn?

“Maar ja, wij mogen niet klagen..”

Afgelopen week, op een – overigens heel gezellig – tuinfeest bij de buren…

Onze 4 kinderen renden in de tuin, in en uit de partytent, chips en paaseitjes graaiend, chocomousse etend en vrolijk. Wij raakten aan de praat met een man die zijn 8-maand oude zoontje fruitpap zat te voeren. Kind, papa en mama zaten er ontspannen bij.

Op een gegeven moment kwam het gesprek op het feit dat wij er vier hadden en zij één. Wij vertelden over hoe het steeds makkelijker werd naarmate de kinderen ouder werden, maar dat het in het begin behoorlijk pittig was. Waarop de man antwoordde:”Ik kan het me voorstellen, zo onderbroken nachten en zo, het is toch zwaar. Maar ja, wij mogen natuurlijk niet klagen, we hebben er nog maar één, en jullie vier, dus dat van ons stelt niets voor.”

Laat ons dit misverstand uit de wereld helpen. Het is niet omdat wij 4 kinderen hebben, dat iemand anders het niet zwaar of pittig mag vinden met 1 of 2 kinderen. Iedereen ervaart een bepaalde situatie op zijn of haar manier.

Want eerlijk, toen wij alleen Kind 1 hadden, hebben wij ook eens gepuft en geblazen. Over het slaaptekort, de doorkomende tandjes, de waterpokken, de combi kind-carrière…Toen Kind 2 er was, realiseerden we ons hoe eenvoudig het was om maar 1 kindje te hebben. Nu was de extra uitdaging het entertainen en verzorgen van twee kinderen tegelijk. Na de komst van onze tweeling, leek al het vorige in het niets te verdwijnen. Je weet wel, double the fun, triple the work.

Betekent dit nu dat onze verzuchtingen bij de oudste twee kinderen aanstellerij waren, ongegrond waren? Nee absoluut niet. Op dat eigenste moment waren ze voor ons de realiteit. Net zoals ik weet dat als ik nu eens heel hard zucht over hoe bewerkelijk het af en toe is met een peutertweeling in huis, er ook mensen zijn met een drie- of vierling. Of met hulpbehoevende kinderen enz.

Als ouder mag je altijd eens je hart luchten, hoe banaal jouw ‘probleem’ ook lijkt ten opzichte van dat van je gesprekspartner. Het is ook hier weer geen wedstrijd van wie het het zwaarst heeft, maar eerder het zoeken naar een gevoel van begrip en (h)erkenning. Wetende dat je niet de enige bent en dat het ook weer overgaat, kan zo’n deugd doen 🙂

Help! Mijn kind heeft een traktatie uit ‘den Action’ gekregen!

Ja?

Et alors?

Begin deze week werd ik ongewild meegesleurd in een discussie over het al dan niet acceptabel zijn van verjaardagstraktaties uit de Action. Het feit dat er over zoiets banaals gediscussieerd wordt, is te zot voor woorden. Dat ik me er druk in maak, is nog zotter.

Maar goed, waar ging het dus over?

Uitgangspunt was dat een aantal moeders het verschrikkelijk vond dat hun kind met “plastieken rommel” thuiskwam. Ze lieten het dan ook zo snel mogelijk in de vuilnisbak verdwijnen. Het was immers van geen toegevoegde waarde voor hun kind en het verhoogde het rommelgehalte van hun huis danig.

Akkoord, kwalitatief zijn die traktaties niet top. Origineel? Ook al niet. Creatief? Nee, dat spreekt voor zich.

Maar wat vinden de kinderen er zelf van? Als ik kijk naar Kind 1 en Kind 2, dan zijn die in de wolken als er een verjaardag gevierd wordt. Trakteerde het kindje met een cake in de klas? Super! Kregen ze een fruitdolfijn mee naar huis? Schot in de roos! Na twee weken knuffelen met de banaan moesten we hem toch maar weggooien, tot groot verdriet van Kind 2. Maar wat koesteren ze hier het meest? Juist ja, de “plastieken rommel speeltjes”.

Kind 1 zit nu in de tweede kleuterklas en bewaart alles in zijn Schatkist (hoe die er uit ziet,dat vertel ik jullie binnenkort nog wel eens). Bij ieder speelgoedje kan hij nog precies vertellen van wie hij dit kreeg en om de zoveel tijd worden ze allemaal eens uitgestald, bekeken en zorgvuldig weer opgeborgen. Op zo’n moment kun je bezwaarlijk nog spreken van waardeloze rommel…

Misschien moeten we het als moeders meer op die manier gaan bekijken. Wat er precies gegeven wordt, dat maakt die kleutertjes echt niets uit. Het gaat er om dat de jarige in het middelpunt van de belangstelling staat, dat hij trots iets in de klas kan uitdelen en dat iedereen dan luid voor hem zingt.

Dus als je graag veel tijd, en in sommige gevallen ook geld, stopt in het maken van traktaties, doe dat dan, geniet er van. Als je daar geen zin, tijd, energie of financiële middelen voor hebt, kies dat iets dat voor jou haalbaar is. Je zoon of dochter zal het sowieso geslaagd vinden.

Maar laat dit mooie moment alsjeblieft geen wedstrijd tussen overijverige moeders worden!