Welkom Baja en Bidi!

Weet je nog, zo rond Pasen? Ik stuurde een foto de wereld in van Kind 3 en 4 die niet weg te slaan waren van het konijntje van vrienden. Een opmerkzame vriendin gaf weinig subtiel aan dat zij net een nestje hadden en dat we er wel twee mochten hebben.

Na niet eens heel erg veel nadenken, besloten we om twee konijntjes in huis te halen. De voorpret begon. Maar goed, er is voorpret en er is gewoon veel te lang wachten. De kinderen waren afgelopen week bijna niet meer te houden, dus haalden we de aftelkalender boven.

Deze morgen om half zes hoorden we Kind 1 en 2 al rond stommelen op hun kamer. Spanning is niet bevorderlijk voor uitslapen, geloof me. Vol verwachting kwamen ze beneden en keken teleurgesteld door het keukenraam. “Maar jullie hadden toch gezegd dat we nog 1 keer moesten slapen en dat de konijntjes er zouden zijn? En nu zien we nog niets!” Ze hadden dus blijkbaar een soort van wonderbaarlijke verschijning van de diertjes verwacht, zo’n beetje het 6-december-gevoel.

Na het ontbijt mochten ze helpen met de laatste voorbereidingen. Hooi op de grond van het hok leggen, etensbakjes en water klaarzetten, een warm welkom op het muurtje schrijven. Alles was goed om de tijd te doden.

En toen, iets voor 12 deze middag, was het zover. Onze vrienden kwamen aan met twee allerschattigste konijntjes. Zeg trouwens maar konijnen. De diertjes werden Baja en Bidi gedoopt. Ze probeerden rustig hun ren te verkennen maar verscholen zich al gauw in hun hok. Het nogal luidruchtig enthousiasme van Kind 3 en de opgewonden kreten van de meisjes waren toch wat overweldigend.

De rest van de middag bleven de kinderen rond de ren hangen. Er werden paardenbloemen geplukt en steeds vaker lukte het om de konijntjes te strelen. Tegen het eind van de middag zat Kind 1 rustig in de ren Baja te knuffelen en uit zijn hand te laten eten. Ook Kind 2 leek het vertrouwen van Baja en Bidi gewonnen te hebben. Alleen onze kleinste Spoken, die moeten nog leren rustig op de konijntjes af te stappen, in plaats van rennend terwijl ze een leeuw imiteren. Dat komt nog wel.

Het lange wachten is dus niet voor niets geweest. We zijn nu al tot over onze oren verliefd op die fluffy konijnen met gigantische oren!

Welke huisdieren hebben jullie?

Mei, u was fantastisch! #fotoverslag

De maand mei is hier traditioneel een topmaand. Naast de voor de hand liggende leuke momenten zoals moederdag, de verjaardag van de Wederhelft en de vele lange weekends, waren er dit jaar nog een aantal andere hoogtepunten.

Een terugblik in foto’s…

* Het was voor ons heel speciaal om de eerste communie van achternichtje Naïs mee te mogen vieren

* We wachtten vol spanning op Papa/Wederhelft om zijn verjaardag te vieren

* We werden uitgenodigd op het persevent van Playmobil (waarover later meer) en gingen meteen 5 man sterk. Een erg leuke ervaring met als gevolg nu nóg grotere fans in huis!

* Tijdens het Hemelvaartweekend picknickten we in het Netepark in Herentals

* We volgden met veel enthousiasme een golfclinic in Oostende

 * We ontdekten voor de eerste, maar zeker niet voor de laatste, keer Bokrijk

* We sloten de maand in schoonheid af op de Campina Boerderijdag in Poppel

En dan was er ook nog het schoolfeest met voor het eerst optredens van Kind 1 en 2. We aten een ijsje met Pé en Mé (mijn ouders) tijdens het Pinksterweekend, er werd gefietst, we gaven brood aan de schaapjes, smulden van de eerste aardbeien (hoera voor de aardbeienautomaat hier een paar straten verder!), het verjaardagsfeestje van de zoon van vrienden en het maken van de konijnenren. Daarnaast kon ik deelnemen aan Blogosphere 2 en kon er bijpraten met enkele medebloggers en PR-mensen. Én mijn allerliefste broer en schoonzus namen mij een dagje mee naar Parijs onder het motto “kom eens kinderloos uit je kot”. Kortom, een goedgevulde en erg leuke maand mei.

En ok, onze droogkast moest gerepareerd worden, ons dak lekt nog steeds als het te hard regent, het regende binnen in de veranda, de wasmachine begon te lekken en er stond water in de kelder. Maar zolang onze problemen alleen met water te maken hebben, lig ik er niet van wakker. Dat krijgen we wel opgelost!

Ik sta nu al te popelen om te zien wat de maand juni ons zal brengen!

Wat was jullie leukste moment in mei?

Vrouwen overal te lande, straal!

Bikinistress… Het woord alleen al.

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Tijdschriften vullen pagina’s en pagina’s met tips om nog net voor de zomer bikiniproof te worden. Strakke billen, plat buikje, uiteraard geen cellulitis, een hippe veel te dure bikini en een ferme laag bruinen zonder zon, want oh nee, met die witte winterbenen kun je niet onder de mensen komen.

Daarnaast hoorde en las ik al van verschillende jonge moeders dat ze dit jaar ab-so-luut niet in bikini over het strand zouden flaneren. Want de zwangerschapskilo’s zijn er nog niet af. Want ze hebben striemen op hun buik. Want die parmantige boezem van weleer is nu eerder een duo verlepte theezakjes geworden.

Mijn 5 ultieme tips om er strak uit te zien in bikini? Die heb ik niet, ik zie er immers zelf ook niet strak uit. Ik had al een buikje in het kinderloze tijdperk, dus ik kan het niet allemaal op die zwangerschappen schuiven.

Maar ik draag wel een bikini. Zonder schaamte.

Hoe dat komt?  Ik ben trots op mijn lichaam. Op wat het gepresteerd heeft de afgelopen jaren en op hoe het er nu uitziet. Trots op hoe mijn lichaam in een tijdspanne van 2,5 jaar 3 keer gigantisch groeide en na negen maanden weer begon te herstellen.

Ik heb al lang niet meer het lichaam van een prille twintiger, maar dat hoeft ook niet. Het lichaam van een bijna-halverwege-dertiger mag er ook zijn!  Ik heb een paar striemen. Bedankt Kind 3 en 4. En ook putjes in mijn billen. En die borsten, die blijven niet meer vanzelf pront vooruit priemen, die hebben goede ondersteuning nodig.

Maar moet dit mij tegenhouden om in bikini rond te lopen?

Nee! Tuurlijk niet! Als het warm is, wil ik bruin worden en niet in een xl-pareo gehuld zwetend naar de anderen zitten kijken. Trouwens, denken jullie nu echt dat er al ooit iemand aandacht besteed heeft aan mij in bikini? Dat zou teveel eer zijn. Er lopen genoeg jonge meisjes met maatje topmodel rond waar automatisch alle blikken naartoe gezogen worden.

Laat je niet intimideren door al die reclamecampagnes en ellenlange lijsten met oefeningen en dieettips. Begin iedere morgen voor de spiegel en zeg een paar keer luidop tegen jezelf wat voor een ongelofelijk lekker ding je toch bent.- Yow goodmorning sexy tiger wroaorrrrrrr – of iets van die strekking. Geloof me, het doet wonderen voor je zelfvertrouwen!

Dus vrouwen overal te lande, vergeet al die opgelegde schoonheidsidealen, recht je schouders, geef je zelf een peptalk en haal je bikini van onder het stof!

Straal, want jullie zijn allemaal stuk voor stuk toppers!

   

Het boek dat mij weer aan het lezen kreeg

Begin dit jaar deelde ik met jullie mijn 5 goede voornemens voor dit jaar. Een paar maanden later gaf ik een update. Alles verliep vrij goed, behalve dan goed voornemen nummer 5 “Een boek – of liefst meerdere –  lezen”.  Ik kon mezelf er niet toe zetten om een boek vast te nemen en te beginnen lezen.

Tot afgelopen week.

Ik bestelde een boek waar ik al erg lang naar uitkeek. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Nog diezelfde avond begon ik te lezen en twee dagen (ok, ok, nachten) later, had ik de ongeveer 240 pagina’s achter de kiezen. Ondertussen ben ik al opnieuw begonnen, mét notaboekje en potlood in de aanslag.

Over welk boek ik het heb? Het Blogboek van Kelly Deriemaeker. Dé blogbijbel voor beginnende en niet meer zo beginnende bloggers. Het boek staat vol met lijstjes (hoera!), handige tips en ‘getuigenissen’ van andere bloggers.

Ik was al verkocht door de lay-out, ik bedoel, retroprints, wat wil een mens nog meer! Maar ik ging zo mogelijk nog meer overstag vanaf pagina 15, na het lezen van volgende zin:

“Maar misschien komt er niemand. Begint het plots zelfs een beetje te regenen en ben je je kawee vergeten”

Zo’n stijl, daar hou ik dus van. Recht door zee, to the point, relativerend en met een knipoog. Eigenlijk zoals ik zelf ook ben.

Dus nu zit ik hier met een notaboekje, druk ideeën pennend en met een overurend-draaiend-hoofd klaar om mijn blog aan te passen en beter te maken. Dat de blog nog moest verbeteren, dat wist ik wel, alleen heb ik nu ook een soort van leidraad die ik kan volgen.

Ben ik fan? Overduidelijk. Zou iedere blogger het moeten lezen? Absoluut!

Het Blogboek is onder andere hier te bestellen.  Doen!

Trouwens, het inlossen van goed voornemen nummer 5 zorgt er wel voor dat goed voornemen nummer 1 “Op tijd naar bed”, meer dan om zeep is, maar dat heb ik er graag voor over 🙂

(ohja, en voor iemand het denkt, ik heb het boek zelf gekocht en schrijf dit gewoon spontaan, dus dit is geen verdoken reclamepost of sponsoring of zo)

Moederdag

10 mei 2015, Moederdag.

Een dag om mama in de bloemetjes te zetten. In mijn geval mijn Moeke dus.

De vrouw die mij grootgebracht heeft,

de vrouw die mij altijd steunde en steunt, zelfs al waren de keuzes die ik maakte ongetwijfeld niet altijd de keuzes die zij zou maken,

de vrouw die altijd in mij gelooft, onvoorwaardelijk,

de vrouw die af en toe met gekrulde tenen toekijkt hoe ik het aanpak met de kinderen, maar die tegelijk ook zegt dat het goed is,

de vrouw die tot tranen toe bewogen was toen ik besloot om thuisblijfmama te worden voor de kinderen,

de vrouw om wie we met de regelmaat van de klok kunnen lachen, het is sterker dan onszelf,

de vrouw die me de liefde voor lekker eten en koken bijbracht, al zal ik haar nooit kunnen evenaren,

de vrouw die zo verknocht is aan de zee, dat ze er niet, nooit van z’n leven, weg wil,

de vrouw die mij hierdoor al vaak binnensmonds en minder binnensmonds heeft doen vloeken, hoe fijn zou het immers niet zijn als ze de Koksijdse frisheid zouden willen ruilen voor de Kempische warmte,

de vrouw die op wie ik zo hard lijk en op wie ik steeds meer ga lijken en hoe trots ik daar op ben.

Mijn Moeke, de allerliefste en de alleronmisbaarste,

Blij dat we deze moederdag samen gevierd hebben, want mijn Moeke is de allerbeste ❤