Brief aan Kind 4, mijn hartenbreekster

Lieve meid,

Je bent onze 4^de spookje. De nummer 4 waarvan we stiekem hoopten dat hij of zij niet lang na nummer 3 zou komen. Dat je maar een klein half uur na nummer 3 zou komen, was dan ook fantastisch nieuws.

Al tijdens de zwangerschap had je een uitgesproken eigen mening. Zo bleef je in stuit liggen. Waarschijnlijk een stuk comfortabeler, zo yin-yang-gewijs met je broer. Toen je bij de 36-weken echo nog steeds niet gedraaid bleek te zijn, heb ik hemel en aarde bewogen om de gynaecoloog ervan te overtuigen dat ik toch zonder keizersnede zou bevallen. Hij stemde toe.

Alle moeite bleek overbodig geweest te zijn. Op 36 weken en 4 dagen besloot je dan toch te draaien. “Alles op z’n tijd”, moet je gedacht hebben. Toen je Broer geboren werd, toonde je je opnieuw van je weerbarstige kant. Je genoot in een keer zo van alle ruimte in de buik dat je besloot dat het wel origineel zou zijn om je schouder als eerste geboren te laten worden. Niet. Geen topidee. Twee gynaecologen en een vroedvrouw met kramp in de armen later, hoorden we in de verte zeggen: “Maak de OK maar klaar, dit gaat niet lukken”.  Jij zou jezelf niet geweest zijn als je niet net op dat ogenblik een paar graden draaide en gewoon, natuurlijk, ter wereld kwam.

Ook jij was een prachtbaby. Rustig, relaxed. Je sliep veel. Je vond alles prima,  genoot van kijken naar je mobile en observeerde de wereld rondom je. Een roze nijlpaardje werd je grootste bezit.

Alles ging bij jou in een versnelling lager dan bij je broer. Je deed twee keer zo lang over een flesje en groenten- of fruitpap geven, leek een eeuwigheid te duren. Jij bepaalde het ritme, wij pasten ons aan.

Al heel snel leerde je hoe je je Grootste Broer moest bespelen. Je hoefde maar een kik te geven en alles werd je aangereikt. Je grote donkere ogen waren – en zijn nog steeds –  de ideale puppy-eyes. Geen wonder dat je dan ook geen enkele moeite deed om te kruipen. Waarom naar het speelgoed kruipen als het speelgoed ook naar jou toe kon komen?

16 maand was je toen je kon stappen. Zomaar, van de ene dag op de andere. Niets oefenen of vallen, gewoon, in een keer goed. Het lijkt alsof je gewacht hebt van een stap te zetten tot je zeker wist dat het perfect zou gaan.

Ondertussen word je al weer 2. Wat vliegt de tijd. De laatste maand maakte je een enorme sprong. Je vond in Grote Zus eindelijk een vriendin. Het is fantastisch om jullie samen bezig te zien met alle meisjesdingen. Want dat ben je, een echt meisje-meisje. Je kiest zelf je kleertjes en een broek is verleden tijd in jouw garderobe. Deze week kwam je parmantig naar ons toe gestapt met een flesje nagellak. Dat je een paar dagen later zelf je nagels – en de tafel, de stoelen en je benen – lakte, dat vergeten we even.

Beetje bij beetje begin je ook je tweelingbroer te waarderen.  Je aanziet hem niet langer als concurrentie, maar als een ‘partner in crime’.    Als de verdachte stilte in de woonkamer doorbroken wordt door jouw aanstekelijke giechel, dan weet ik al hoe laat het is.

Elizabeth, met je weerbarstige krullen, je donkere priemende ogen en je glimlach om bij weg te smelten. Je weet perfect hoe je Papa om je vinger moet winden, compleet met pruillipje. Hij kan je helemaal niets weigeren. Dat belooft voor later! Je bent de jongste van de 4 maar tegelijk ook de aanvoerster. Zo spaarzaam met zoentjes geven – mmmmmmnee gaat het dan -, maar zo gul met knuffelen en zwaaien.  Je bent een helft van een tweeling, maar zo uniek.

Net als bij je Broer, voel ik me tegenover jou ook vaak schuldig. Ik weet dat je er zo van geniet om samen een boekje te lezen, maar het komt er te weinig van. Het is zo fijn te weten dat je nooit alleen zult zijn, maar ik kan me voorstellen dat je het soms toch wel eens zou willen.

Maar vergeet nooit dat ik jou zo enorm graag zie. Dat ik geniet van jouw verkreukeld gezichtje en je ontplofte haartjes, helemaal ruikend naar slaap, als ik je ’s morgens uit bed haal. Dat ik iedere dag weer geniet van alle verhalen die je vertelt. Dat ik het superfijn vind om nog zo’n tuttig meisje in huis te hebben, dat haar popjes onderstopt in bed en gek is op spiegels en blingbling. En dat ik super trots ben als ik zie hoe je je broer troost als die weer eens ergens tegenaan geknald is.

Overmorgen ben je jarig. Wanneer je broer slaapt, dan gaan wij – de meiden onder elkaar – nageltjes lakken en je buikje insmeren met bodylotion, want daar geniet je zo van. Daarna gaan we samen boekjes lezen onder je favoriete roze dekentje. Dan mag je ’s avonds je prinsessenpyjama weer aan, gewoon, omdat je die de mooiste vindt. Volgende week vieren we je verjaardag. Dan mag je als een echte prinses naar iedereen zwaaien. Dan mag je net zolang over je stuk taart doen als je wilt, wij behoeden het wel voor eventuele kapers op de kust.

Lofjoe

Dikke kus

Je mama

    

Brief aan Kind 3, mijn onderzoeker, mijn stand up comedian

Lief Maatje,

Je bent onze nummer 3. De nummer drie waar Papa zo trots op is, omdat hij zelf ook een nummer 3 is. Het streven was om 37 weken zwanger te zijn en een baby van minimaal 2500g op de wereld te zetten, dan hoefde je niet in de couveuse en mocht je meteen mee naar huis.  Je hield je netjes aan de afspraak.

Op exact 37 weken besloot je dat er echt geen plaats meer was en met een gewicht van 2550g was je net groot en sterk genoeg om meteen mee naar huis te kunnen. Bevallen van jou was een fluitje van een cent. Meteen kreeg je een perfecte APGAR-score en luidkeels liet je van je horen. Honger! Papa mocht jou, net als bij Grote Broer en Zus, de eerste fles geven.  En de tweede, want je had niet genoeg aan dat klein bodempje melk dat ze je gaven.

Je was een wolk van een baby, heel opmerkzaam, heel alert. Alles ging in spoedtempo bij jou. Rechtzitten, check! Kruipen, check! Op de trap kruipen, nog sneller check! Van de glijbaan af, check voor ik er erg in had! Ik kwam ogen tekort om jou in de gaten te houden. Zo’n ondernemende kerel!

Op je eerste verjaardag kon je stappen. Nog een beetje wankel, maar vastbesloten om heel snel te kunnen rennen. Telkens je viel, stond je net zo snel weer recht om het opnieuw te proberen. Een doorzetter, zonder enige twijfel. Nergens bang voor.

Je bent een buitenkind en een dierenvriend. Iedere hond wil je knuffelen, maar ook de kippen en de vissen van de buurman vind je geweldig. Je moet alleen nog leren dat ze niet naar je toekomen als je luid gillend op ze afrent. Zei ik al dat je heel extravert en expressief – ja, zo noem ik dat luidruchtig gedrag – bent?

Ondertussen word je al bijna weer 2… Al twee jaar maak je ons zielsgelukkig, iedere keer weer. Je bent een grappig kind en dat weet je. Je houdt van “Kiekeboe” spelen en verstopt je achter de gordijnen of de bank. Je stapt nooit, maar rent of huppelt. Je wilt het leven ten volle beleven, er is geen tijd te verliezen. Je bent een onderzoeker en een genieter. Als je druifjes eet, is dat met je ogen dicht, zo intens geniet je ervan. Als je een stuk pizza krijgt, dan wordt die helemaal ontleed, ieder ingrediënt wordt apart op je bord uitgestald vooraleer je alles verorbert.

Maar het mooiste aan jou, lief maatje, is je lach. Als jij lacht, dan lacht heel je gezicht mee. Je felblauwe ogen fonkelen als sterren en stralen energie en een tikje ondeugd uit. Een tikje veel zelfs, nu ik er zo over nadenk.

Soms, lieve Willem-Frederick, voel ik me zo schuldig dat ik geen exclusieve tijd voor jou heb. Dat het niet lukt om met jou alleen in de zetel te zitten om samen naar Zack en Quack, je favoriete tv-programma, te kijken. Het voordeel van deel uitmaken van een tweeling binnen een groot gezin, is dat je nooit alleen zult zijn, maar het is tegelijk ook het grootste nadeel. Misschien leer je in de loop van dit levensjaar wel dat je Kleine Zusje geen concurrente is, maar gewoon een zus, net als Grote Zus. Dat zou een hoop frustratie vermijden, weet je.

Maar onthou dat ik je doodgraag zie, dat ik in alle drukte zo geniet van jou, van je energie, van je blokken-bouw-kunsten en van je herrie. Je bent er één uit de duizend!

Overmorgen word je twee. Dan gaan we naar het park, met de rubber laarzen aan in de modder stampen, in de plassen pletsen en de duiven wegjagen. Gewoon, omdat we dat leuk vinden. Volgende week vieren we jullie verjaardag. Dan mag je je stuk taart zoveel ontleden als je maar wilt. En kliederen. En in je beker drinken soppen. En luid gillend je kadootjes uitpakken.

Geniet van alles wat je de komende tijd zult gaan ontdekken!

Dikke kus,

Je mama

    

Mijn gevoelige kerel van 4

Kind 1 is een gevoelige jongen, ‘een week manneke’, zoals zijn juf het benoemde. Hij barst in tranen uit als je boos op hem bent, wordt razend kwaad wanneer hij onrecht ziet en is ontroostbaar als kleine broer zijn bouwwerk vakkundig sloopt.

Kind 1 begon als baby te huilen toen Opa en Oma hem uit de auto wilden tillen en ook knuffelen met iemand anders dan mama en papa was niet aan hem besteed.  2,5 jaar lang hebben we hem 5 dagen in de week huilend bij de onthaalmoeder achtergelaten, terwijl hij daar toch echt graag was. Alleen het afscheid nemen, dat ging niet goed. Immers, ook toen we hem ’s avonds ophaalden, begon hij te huilen, omdat hij haar zo erg zou missen…

Kind 1 is het kind dat plots midden in de speeltuin kan beginnen huilen, ‘omdat hij het zo leuk vindt’.   Maar hij is ook het kind dat in diezelfde speeltuin een ander kind van de glijbaan trekt zodat kleine zus ook eens kan glijden.

Kind 1 is het kind dat ’s morgens dikke tranen huilt als hij papa geen knuffel heeft kunnen geven omdat die al te vroeg naar het werk vertrok. Kind 1 is het kind dat niet meer naar de turnkring wilt omdat hij bang is van alle koprollen die ze moeten maken. Kind 1 wil elke ochtend niet alleen een kus, maar ook een knuffel aan de schoolpoort, én de zekerheid dat ik hem aan het einde van de dag kom ophalen.

Maar af en toe, dan overtreft hij zichzelf. Dan durft hij op de schoot van Sinterklaas en zingt hij uit volle borst alle liedjes mee. Dan geeft hij spontaan een high five aan zijn ooms en een kus vol op de mond aan de knappe tantes. Dan gaat hij een knuffel geven aan Omi, niet omdat we het vragen, maar omdat hij het wilt.

En dan glim ik van trots. Mijn klein verlegen kereltje, die komt er wel. Hij zal misschien nooit een haantje de voorste worden, maar dat hoeft ook niet. Hij weet wat hij wil en daar hou ik van! 🙂