Een ochtend uit het leven van twee peuters…

Wakker worden.

Tegenspartelen, want jullie hebben geen zin om een schone luier om te krijgen. Maar o wee als ik jullie op het potje zet, dat willen jullie ook nog niet.

Nog meer tegenspartelen, want kleertjes aantrekken, daar houden jullie momenteel niet van.

Ontbijten.

Kwaad worden omdat mama vergeet dat jullie vanaf nu zelf jullie boterhammen willen smeren.

Nog kwader worden als blijkt dat de paté op is en dat de keuze beperkt is tussen choco of confituur.

Uiteindelijk toch alles opeten en vol goede moed zelf de tweede boterham smeren.

Kwaad worden omdat jullie monden en handen afgeveegd worden wegens teveel choco in een keer.

Tegen Grote Broer en Zus aan kruipen in de zetel om een flesje melk te drinken.

Kwaad worden wanneer we naar school moeten vertrekken.

Toch blij zijn wanneer jullie zien dat we met de bakfiets gaan.

Huilen als Grote Broer en Zus door de schoolpoort stappen en jullie nog niet mee mogen.

Helemaal door het dolle heen zijn als we langs een paard fietsen en luidkeels “I-AAAAAAAAAAAAAAAAAA” roepen.

Kwaad worden op elkaar omdat jullie precies op dezelfde plaats in de fiets willen zitten.

Bij thuiskomst ruzie maken over wie eerst uit de fiets getild mag worden. (Ze er tegelijk uit tillen, hielp niet, ze wilden toch écht eerder dan de ander zijn.)

Boos worden omdat jullie geen koek mogen.

“Hoera!” roepen omdat een banaan het alternatief blijkt te zijn.

Stiekem de tv aanzetten.

Boos worden omdat ik die weer uitzet.

Zonder schoenen aan naar buiten lopen en in de zandbak springen.

Gefrustreerd zijn omdat jullie sokken nat zijn, maar ze toch niet willen uittrekken.

Eenmaal weer binnen ruzie maken over een brandweerhelm, terwijl we er 2 identiek dezelfde hebben.

Als ik boos word, samen weglopen, simultaan mopperend op mama, allebei zonder brandweerhelm.

10u30. Jullie lopen zelf naar bed en geven zelfs een kusje aan elkaar.  Het maakt niet eens uit wie ik eerst onderstop.

Ach, die zalige peuterpubertijd, nu x 2.   Ik kijk al uit naar de volgende fase. De fase waarin ze niet meer zo gefrustreerd zullen zijn x2 🙂

Ze lijken zo goed op elkaar…

Tweeënhalf jaar verschillen ze, op vier dagen na. Kind 1 en Kind 3.

Sinds een paar weken valt het me op hoe hard ze op elkaar lijken. Hoeveel kleine dingetjes van Kind 1 ik terug zie in Kind 3. Zaken die ik al lang vergeten was soms…

Zo wordt Kind 3 hysterisch als zijn banaan verkeerd klaargemaakt wordt. Een banaan mag geopend worden en de schil kan tot halverwege naar beneden. Maar o wee als de banaan breekt, of als je de schil er helemaal afhaalt, dan is het kot te klein. Kind 1 had dit op 2-jarige leeftijd ook. Geen denken aan dat hij een banaan zou eten die op de verkeerde manier gepeld werd.

Het middageten wordt ook grondig geanalyseerd. Allebei hebben ze een voorliefde voor het stukje vlees dat op het bord ligt. Allebei schuiven ze hun aardappelen en groenten heen en weer in hun bord om zo de indruk te wekken dat ze flink aan het eten zijn. Maar goed dat ik weet dat dat dus overgaat, anders zou ik me misschien minder relaxed opstellen.

Het zijn de enige twee van de vier die tutten en het zijn ook de grootste knuffelberen van de bende. Hoewel…bij Kind 1 manifesteert zich dat vooral het laatste jaar, terwijl Kind 3 dit altijd al gehad heeft.

Maar als kers op de taart is er hun slaapritueel. Allebei verknocht aan een warm flesje melk, dat ad fundum leeggedronken wordt. Kind 1 kon erg moeilijk alleen inslapen, had extreme verlatingsangst. Nu zit ik sinds een drietal dagen ook naast het bedje van Kind 3. Op een kussentje op de grond. Mijn arm door de spijlen van het bedje en zijn handje in mijn hand. Twee ondeugende oogjes die af en toe nog even opengaan om te checken of ik er toch echt nog wel zit. Een ademhaling die steeds rustiger wordt en de pauzes tussen het kijken die steeds groter worden. Na een half uurtje sluip ik in ware ninja-stijl – stil en geruisloos –  naar de deur. Tot net wanneer ik in de deuropening sta, mijn knie besluit te knakken. Meteen gaan de oogjes open en zit hij rechtop in bed. We beginnen weer van vooraf aan. Bij de derde poging slaagde ik er in de kamer uit te raken. Deze morgen sliep hij een uur in mijn armen op de schommelstoel.. Ik werd meteen een paar jaar in de tijd terug gekatapulteerd…

Onze jongens. Op het eerste gezicht zo verschillend qua uiterlijk, maar toch ook zo gelijkend. Onze twee mannetjes met een eigen wil. De een al wat ondeugender dan de ander. Onze gevoelige zieltjes, onze verlegen donders.

Benieuwd of ze in de toekomst nog meer op elkaar zullen gaan lijken 🙂

allebei 4 maand oud:

allebei 1 jaar:

allebei net 2 geworden:

afgelopen week.. de twee broers samen:

Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt…

“Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt..!”

Zo werd ik deze morgen aangesproken op de parking van de supermarkt door een nog relatief kersverse tweelingmama, Worstelend met een te klein winkelwagentje voor 2 maxi-cosi’s waarin de krijsende tweeling duidelijk te kennen gaf ze het er niet mee eens waren. Met wallen onder haar ogen en een rode blos van spanning en vermoeidheid.

Het enige wat ik kon zeggen is dat het effectief beter wordt, maar dat het niet voor de eerste maanden zou zijn…

Want echt, tweelingbaby’s zijn – naast fantastisch, schitterend en wonderbaarlijk – vooral erg hard werken. Twee baby’s tegelijk betekent zoveel meer dan dubbel werk, echt waar. Het is constant keuzes moeten maken: wie troost ik het eerst, met wie knuffel ik eerst, naar welk kamertje loop ik eerst als ze ’s nachts huilen. Hartverscheurend, zo midden in de nacht.

En uiteraard, je wordt er heel snel handig in. Al na een dag kun je ze tegelijk voeden, samen de trap af dragen en samen knuffelen. Maar toch, het blijft anders dan wanneer er maar een hummeltje is.

   

Hier op de foto’s respectievelijk 1 dag, 1 week en 10 dagen oud

Je moet nummer 1 ’s nachts wakker maken als nummer 2 een voeding vraagt en omgekeerd. Dan blijven ze in hetzelfde ritme. Is dit leuk voor hen? Nee, maar het is niet vol te houden anders. In het begin lukte het niet meteen en toen zat ik 48 u lang om het anderhalf uur een flesje te geven. Op het einde wist ik van voor niet meer dat ik vanachter nog leefde. Maar, zoals met alles in het leven, net op het moment dat je denkt dat je niet meer kunt, dat je echt op je tandvlees zit, dan gaat het plots beter.

En ja, ze dronken hun flesjes vaak alleen, ondersteund door een tetradoek. Buitenstaanders vonden dat zielig. Ik kan je verzekeren, het is nog zieliger om een van beiden een half uur te laten krijsen omdat je eerst broer of zus aan het voeden bent. Only twinparents know...

Maar hoe wij de eerste maanden zijn doorgekomen? Gewoon, verstand op nul en blijven gaan. Heel de wereld moest om ons gezin draaien. Wie er in wilde meedraaien, was welkom. Wie dat niet zag zitten, die kon vertrekken. Sympathiek was het niet, maar een mens moet iets, zo met geen slaap en 4 kleine kinderen…

 Boodschappen met z’n vieren doe je zo 🙂

Maar kijk, na de mijlpaal van 1 jaar merkten we dat alles makkelijker werd. Het ‘zorgen voor’ werd iets minder en we konden steeds meer genieten. Niet dat we dat die eerste 12 maanden niet gedaan hebben, maar het was zo druk dat de tijd door onze vingers glipte…  Ze leerden stappen, ontwikkelden zich net als de andere kinderen en zochten interactie met grote broer en zus.

En ondertussen zijn ze 2 geworden.  We genieten, van hun drukte, van hun herrie, van hun ontwapenende verwondering over doodgewone dingen. Want dat is dan weer het voordeel: je hebt meer dan dubbel zoveel werk, maar ook meer dan dubbel zoveel plezier!

Dus lieve onbekende mama van deze morgen:  Het komt allemaal goed. Over een paar jaar kun je lachen om de foto’s van die eerste maanden waarop je er als een zombie uitziet. Je zult misschien zelfs met een tikje weemoed terugdenken aan die nachtelijke overlevingstochten om ze toch maar allebei gevoed, verschoond en in slaap te krijgen, elke keer weer.

Probeer in alle hectiek toch te genieten, neem heel veel foto’s, want je vergeet zo snel. Roep op tijd om hulp als het te veel wordt en voor de rest: verstand op nul en gaan.

Zijn er nog tweeling-/meerlingmama’s die hun “overlevingstips” willen delen?

Brief aan Kind 3, mijn onderzoeker, mijn stand up comedian

Lief Maatje,

Je bent onze nummer 3. De nummer drie waar Papa zo trots op is, omdat hij zelf ook een nummer 3 is. Het streven was om 37 weken zwanger te zijn en een baby van minimaal 2500g op de wereld te zetten, dan hoefde je niet in de couveuse en mocht je meteen mee naar huis.  Je hield je netjes aan de afspraak.

Op exact 37 weken besloot je dat er echt geen plaats meer was en met een gewicht van 2550g was je net groot en sterk genoeg om meteen mee naar huis te kunnen. Bevallen van jou was een fluitje van een cent. Meteen kreeg je een perfecte APGAR-score en luidkeels liet je van je horen. Honger! Papa mocht jou, net als bij Grote Broer en Zus, de eerste fles geven.  En de tweede, want je had niet genoeg aan dat klein bodempje melk dat ze je gaven.

Je was een wolk van een baby, heel opmerkzaam, heel alert. Alles ging in spoedtempo bij jou. Rechtzitten, check! Kruipen, check! Op de trap kruipen, nog sneller check! Van de glijbaan af, check voor ik er erg in had! Ik kwam ogen tekort om jou in de gaten te houden. Zo’n ondernemende kerel!

Op je eerste verjaardag kon je stappen. Nog een beetje wankel, maar vastbesloten om heel snel te kunnen rennen. Telkens je viel, stond je net zo snel weer recht om het opnieuw te proberen. Een doorzetter, zonder enige twijfel. Nergens bang voor.

Je bent een buitenkind en een dierenvriend. Iedere hond wil je knuffelen, maar ook de kippen en de vissen van de buurman vind je geweldig. Je moet alleen nog leren dat ze niet naar je toekomen als je luid gillend op ze afrent. Zei ik al dat je heel extravert en expressief – ja, zo noem ik dat luidruchtig gedrag – bent?

Ondertussen word je al bijna weer 2… Al twee jaar maak je ons zielsgelukkig, iedere keer weer. Je bent een grappig kind en dat weet je. Je houdt van “Kiekeboe” spelen en verstopt je achter de gordijnen of de bank. Je stapt nooit, maar rent of huppelt. Je wilt het leven ten volle beleven, er is geen tijd te verliezen. Je bent een onderzoeker en een genieter. Als je druifjes eet, is dat met je ogen dicht, zo intens geniet je ervan. Als je een stuk pizza krijgt, dan wordt die helemaal ontleed, ieder ingrediënt wordt apart op je bord uitgestald vooraleer je alles verorbert.

Maar het mooiste aan jou, lief maatje, is je lach. Als jij lacht, dan lacht heel je gezicht mee. Je felblauwe ogen fonkelen als sterren en stralen energie en een tikje ondeugd uit. Een tikje veel zelfs, nu ik er zo over nadenk.

Soms, lieve Willem-Frederick, voel ik me zo schuldig dat ik geen exclusieve tijd voor jou heb. Dat het niet lukt om met jou alleen in de zetel te zitten om samen naar Zack en Quack, je favoriete tv-programma, te kijken. Het voordeel van deel uitmaken van een tweeling binnen een groot gezin, is dat je nooit alleen zult zijn, maar het is tegelijk ook het grootste nadeel. Misschien leer je in de loop van dit levensjaar wel dat je Kleine Zusje geen concurrente is, maar gewoon een zus, net als Grote Zus. Dat zou een hoop frustratie vermijden, weet je.

Maar onthou dat ik je doodgraag zie, dat ik in alle drukte zo geniet van jou, van je energie, van je blokken-bouw-kunsten en van je herrie. Je bent er één uit de duizend!

Overmorgen word je twee. Dan gaan we naar het park, met de rubber laarzen aan in de modder stampen, in de plassen pletsen en de duiven wegjagen. Gewoon, omdat we dat leuk vinden. Volgende week vieren we jullie verjaardag. Dan mag je je stuk taart zoveel ontleden als je maar wilt. En kliederen. En in je beker drinken soppen. En luid gillend je kadootjes uitpakken.

Geniet van alles wat je de komende tijd zult gaan ontdekken!

Dikke kus,

Je mama

    

Niet met en niet zonder…

Al van in het prille begin hebben we geprobeerd om Kind 3 en 4 zo min mogelijk als tweeling te behandelen maar als twee aparte kindjes.  Nu is dat makkelijker gezegd dan gedaan, maar we doen ons best. Zo hebben ze bijvoorbeeld nooit samen geslapen, maar hebben ze elk hun eigen kamer, zodat ze later ook hun eigen plekje hebben.

Maar het blijft toch iets bijzonders.  Daar waar Kind 1 en 2 echt niet zonder elkaar kunnen, kunnen Kind 3 en 4 niet met en niet zonder elkaar.

Als Kind 3 eerder wakker is, dan is hij het eerste kwartier dolblij met de exclusieve aandacht en al het speelgoed voor zich alleen. Daarna gaat hij aan de deur staan, of hij doet sinds kort gewoon de deur open en loopt naar boven, om Kind 4 te halen.

Als Kind 4 dan eindelijk wakker is, dan zijn ze de eerste vijf minuten poeslief en de dikste vriendjes, maar daarna breekt de oorlog uit.  Kind 4 is momenteel fysiek de sterkste en schrikt er niet voor terug om broerlief aan broek en haren van een stoel te sleuren als zij daar wilt zitten. Kind 3 daarentegen is meer van het verbaal geweld en schrikt zijn zus af met dierlijke brulgeluiden.  We hebben iets te veel ‘doe eens een leeuw na’ geoefend.

Meestal laat ik het ze zelf samen oplossen, maar als het dan toch de spuigaten dreigt uit te lopen, zet ik wel eens een van de twee in de hoek.  Niet dat we zo’n voorstander van de hoek zijn trouwens, maar af en toe lijkt het de enige oplossing om verder onheil te voorkomen.  En wat gebeurt er dan?  Je raadt het al:  de ene staat nog maar net in de hoek of de andere komt superkwaad naar mij toegelopen. Vooral Kind 4 kan al echt stampvoetend en met vernietigende blik voor me staan, een echte meid. Het eindigt er meestal mee dat ze samen boos zijn op mama en weer gezellig samen verder spelen. Tot de volgende crisis natuurlijk. 🙂